It is a big City. Every morning before the city fully awakens, I arrive at my base.
அது பெரியதோர் நகரம். ஒவ்வொரு காலையிலும் நகரம் முழுமையாக விழித்தெழுவதற்கு முன்பே நான் என் தளத்திற்கு வந்துவிடுவேன்.
അതൊരു വലിയ നഗരമാണ്. എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ നഗരം പൂർണ്ണമായി ഉണരുന്നതിനുമുമ്പ്, ഞാൻ എന്റെ താവളത്തിൽ എത്തും.
1
The sun may not yet rise, and the streets are still wet with dew, the air crisp and sharp with the promise of the day ahead. The hum of my machine is the only sound breaking the stillness.
சூரியன் இன்னும் உதிக்காமல் இருக்கும், தெருக்கள் இன்னும் பனியால் நனைந்திருக்கும், காற்று மிருதுவாகவும் கூர்மையாகவும் இருக்கும், வரவிருக்கும் நாளின் வாக்குறுதிகளுடன். என் இயந்திரத்தின் ஓசை மட்டுமே அமைதியைக்கலைக்கும் ஒரே சத்தம்.
സൂര്യൻ ഇനിയും ഉദിച്ചിട്ടില്ലായിരിക്കാം, തെരുവുകൾ ഇപ്പോഴും മഞ്ഞു കൊണ്ട് നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു, വരാനിരിക്കുന്ന ദിവസത്തിന്റെ വാഗ്ദാനത്താൽ വായു ശാന്തവും മൂർച്ചയുള്ളതുമാണ്. എന്റെ യന്തിരത്തിന്റെ മൂളൽ മാത്രമാണ് നിശബ്ദതയെ ഭേദിക്കുന്ന ഒരേയൊരു ശബ്ദം.
2
My job is simple, or so it seems. I clean the streets, clear the pavements, and ensure the city is tidy for its bustling crowds that are going to arrive here.
என்னுடைய வேலை எளிமையானது, அல்லது அப்படித்தான் தோன்றுகின்றது. நான் தெருக்களைச்சுத்தம் செய்கிறேன், நடைபாதைகளை ஒழுங்குப்படுத்துகிறேன், நகரத்திற்கு வந்து சேரப்போகும் அதன் பரபரப்பான கூட்டத்திற்கு ஏற்ப சுத்தமாக வைத்திருப்பதை உறுதி செய்கிறேன்.
എന്റെ ജോലി ലളിതമാണെന്ന് തോന്നാം, പക്ഷേ അതാണ് തോന്നുന്നു. ഞാൻ തെരുവുകൾ വൃത്തിയാക്കുന്നു, നടപ്പാതകൾ വൃത്തിയാക്കുന്നു, തിരക്കേറിയ ആളുകൾക്ക് നഗരം വൃത്തിയുള്ളതാണെന്ന് ഉറപ്പാക്കുന്നു.
3
But there is more to me than meets the eye.
ஆனால் நான் பார்ப்பவர்களை விட எனக்குப்புலப்படுவது அதிகமாகவே இருக்கிறது.
പക്ഷേ എനിക്ക് തോന്നുന്നതിലും വലിയ കാര്യങ്ങളുണ്ട്.
4
I am not an ordinary garbage collector pushing a machine through the streets and pavements. Every street I walk on has a rhythm. Every nook and cranny has a story. Every piece of garbage has its own narrative. I have the ability to feel all of these things.
நான் தெருக்களிலும் நடைபாதைகளிலும் இயந்திரத்தைத்தள்ளிக்கொண்டு செல்லும் சாதாரன வெற்று குப்பை தொழிலாளியல்ல. நான் நடக்கும் ஒவ்வொரு தெருவிற்கும் ஒரு தாளம் உண்டு. ஒவ்வொரு மூலை முடுக்கிற்குள்ளும் ஒரு கதை உண்டு. ஒவ்வொரு குப்பைத்துண்டினுள்ளும் ஒரு செய்தி உண்டு. இவைகள் எல்லாவற்றையும் உணரும் தன்மையும் எனக்கு உண்டு.
തെരുവുകളിലൂടെയും നടപ്പാതകളിലൂടെയും ഒരു യന്ത്രം തള്ളിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ഒരു സാധാരണ മാലിന്യ ശേഖരണക്കാരനല്ല ഞാൻ. ഞാൻ നടക്കുന്ന ഓരോ തെരുവിനും ഒരു താളമുണ്ട്. ഓരോ മുക്കിലും പിന്നിലും ഒരു കഥയുണ്ട്. ഓരോ മാലിന്യത്തിലും ഒരു സന്ദേശമുണ്ട്. ഇതെല്ലാം അറിയാനുള്ള കഴിവും എനിക്കുണ്ട്.
5
As I guide the sweeping machine along the edges of the road, I hear the whispers of the city. The crinkle of papers caught in a gust of wind is of many types. The thud of old cans bouncing across the curb is of many kinds. As I walk on the dead leaves that fell yesterday, their complaints are of many kinds. Every sound has its own message.
சாலை ஓரங்களில் துடைக்கும் இயந்திரத்தை நான் வழிநடத்திச்செல்லும்போது, நகரத்தின் கிசுகிசுப்புகளை கேட்கிறேன். காற்றில் சிக்கிய காகிதச்சுருக்கங்ககளின் சிரிப்பொலிகள் பல ரகம். சாலை ஓரத்தில் துள்ளிக்குதிக்கும் பழைய தகர டப்பாக்களின் கீச்சல்கள் பல ரகம். நேற்று வீழ்ந்த காய்ந்த இலைகளின் மேல் நடக்கும் போது அவைகளின் புறுபுறுப்புக்கள் பல ரகம். ஒவ்வொரு ஒலிக்கும் ஒவ்வொரு அர்த்தம் உண்டு.
വഴിയരികിലൂടെ തൂപ്പുകാരനായി നയിക്കുമ്പോൾ, നഗരത്തിന്റെ മർമ്മരങ്ങൾ ഞാൻ കേൾക്കുന്നു. വായുവിൽ പിടിക്കപ്പെട്ട കടലാസ് കഷ്ണങ്ങളുടെ ചിരി വൈവിധ്യപൂർണ്ണമാണ്. റോഡരികിൽ തുള്ളുന്ന പഴയ ടിന്നുകളുടെ ഞരക്കങ്ങൾ പലവിധമാണ്. ഇന്നലെ വീണ ഉണങ്ങിയ ഇലകളുടെ മുകളിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, അവയുടെ വ്യത്യസ്തമായ ഘടന ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഓരോ ശബ്ദത്തിനും ഒരു അർത്ഥമുണ്ട്.
6
The swish of my broom feels like a lullaby for the city, a way of making it breathe again.
என் துடைப்பத்தின் சத்தம் நகரத்திற்கு ஒரு தாலாட்டுப்பாடலாக உணர்கிறது, அந்த தாலாட்டு சப்தத்தை மீண்டும் சுவாசிக்க வைக்கும் ஒரு வழியாகும்.
എന്റെ ചൂലിന്റെ ശബ്ദം നഗരത്തിന് ഒരു താരാട്ടുപാട്ട് പോലെ തോന്നുന്നു, ആ താരാട്ടുപാട്ട് വീണ്ടും ഉന്മേഷഭരിതമാക്കാനുള്ള ഒരു മാർഗം.
7
My destined route takes me through a market which is located at the heart of the city. I come here when the vendors are just beginning to set up their stalls, and the smell of fresh bread and coffee coming from a nearby coffee shop fills the air.
எனக்கு தரப்பட்ட பாதை என்னை நகரத்தின் மையப்பகுதியில் உள்ள ஒரு சந்தை வழியாக எடுத்துச்செல்கிறது. அங்கு விற்பனையாளர்கள் தங்கள் கடைகளை அமைக்க தொடங்கியுள்ளனர், புதிதாக செய்யப்பட்ட ரொட்டி மற்றும் அருகில் இருக்கும் காப்பி கடையிலிருந்து வரும் காப்பியின் வாசனை காற்றை நிரப்புகிறது.
എനിക്ക് നൽകിയ വഴി നഗരമധ്യത്തിലുള്ള ഒരു മാർക്കറ്റിലൂടെയാണ് എന്നെ കൊണ്ടുപോകുന്നത്. കച്ചവടക്കാർ അവിടെ അവരുടെ സ്റ്റാളുകൾ സ്ഥാപിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, അടുത്തുള്ള ചായക്കടയിൽ നിന്നുള്ള പുതുതായി ചുട്ട ബ്രെഡിന്റെയും കാപ്പിയുടെയും ഗന്ധം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറയുന്നു.
8
A couple of free croissants and a complimentary cappuccino, which I am given daily by the coffee shop staff, are my breakfast. Otherwise, they are luxury items for me to buy. Also, many smiles and small chats from them boost me.
இந்த காப்பி கடை ஊழியர்களினால் தினமும் எனக்கு கொடுக்கப்படும் இரண்டு இலவச குரோசண்ட்களும், ஒரு இலவச கப்புசினோவும்தான் என்னுடைய காலை உணவு. இல்லையெனில், அவற்றை வாங்குவது எனக்கு ஆடம்பரமான செலவு. மேலும், அவர்களிடமிருந்து வரும் பல புன்னகைகளும் சிறிய அரட்டைகளும் என் தினத்தை உற்சாகப்படுத்துகின்றன.
എന്റെ പ്രഭാതഭക്ഷണത്തിൽ ചായക്കട ജീവനക്കാർ ദിവസവും തരുന്ന രണ്ട് സൗജന്യ ക്രോസന്റുകളും ഒരു സൗജന്യ കപ്പുച്ചിനോയും ഉൾപ്പെടുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, അവ വാങ്ങുന്നത് എനിക്ക് ഒരു ആഡംബര ചെലവാണ്. കൂടാതെ, അവരിൽ നിന്നുള്ള നിരവധി പുഞ്ചിരികളും ചെറിയ സംഭാഷണങ്ങളും എന്റെ ദിവസത്തെ പ്രകാശപൂരിതമാക്കുന്നു.
9
I deliberately delay moving forward once I get here. Chatting with the vendors while they start up their day is a must for me; otherwise, I have no one permanent to speak to. The people surrounding me are my only family.
இங்கு வந்ததும் முன்னோக்கிப்போவதை வேண்டுமென்றே நான் தாமதப்படுத்துகிறேன். விற்பனையாளர்கள் தங்கள் நாளைத்தொடங்கும்போது அவர்களுடன் அரட்டை அடிப்பது எனக்கு அவசியம், இல்லையெனில், பேசுவதற்கு நிரந்தரமாக யாரும் இல்லை. இங்கு என்னை சுற்றியுள்ளவர்கள் மட்டுமே எனது குடும்பம்.
ഞാൻ ഇവിടെ എത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ മുന്നോട്ട് പോകുന്നത് മനഃപൂർവ്വം വൈകിപ്പിക്കുന്നു. വിൽപ്പനക്കാർ ദിവസം ആരംഭിക്കുമ്പോൾ അവരുമായി സംസാരിക്കേണ്ടത് എനിക്ക് അത്യാവശ്യമാണ്, അല്ലാത്തപക്ഷം, എപ്പോഴും സംസാരിക്കാൻ ആരുമുണ്ടാകില്ല. ഇവിടെ എന്റെ ഒരേയൊരു കുടുംബം ചുറ്റുമുള്ള ആളുകൾ മാത്രമാണ്.
10
There is a beautiful park there. Its benches, trees, and walkways are neatly arranged. I come in the morning to witness the remnants of the previous night’s unruly visitors scattered on the ground: various glass bottles, some are broken and some are intact, various plastic bottles, some are empty and some are not, some food packages, some are entirely eaten and some are with leftovers, with signs of the foxes and dogs arrival who have torn them apart. Napkins. Used male condoms. Food wrappers.
அங்கொரு அழகான பூங்கா. நேர்த்தியாக அமைக்கப்பட்ட பெஞ்சுகளும் மரங்களும் புல்தரைகளும் நடைபாதைகளும் கொண்ட பூங்கா. நான் ஒவ்வொரு காலையும் இங்கு வரும்போதெல்லாம், எந்தவித கட்டுக்குள்ளும் அடங்காத முந்தைய இரவில் அங்கு வந்தவர்களின் எச்சங்கள் தரையில் சிதறிக்கிடப்பதை காண்கின்றேன்: பலரக கண்ணாடி போத்தல்கள் சில உடைந்தும் சில உடையாமலும். பலரக நெகிழிப்போத்தல்கள். சில தீர்ந்தும் சில தீராமலும். பலரக உணவுப்பொதிகள் சில புசித்தும் சில புசியாமலும். அவற்றை கிழித்துப்போட்ட நரிகளினதும் நாய்களினதும் வருகையின் அடையாளங்களுடன். நாப்கின்கள். பாவித்த ஆணுறைகள். நெகிழிப்பொதிகள். சாக்கடையின் உச்சம் இந்த பூங்கா.
അവിടെ മനോഹരമായ ഒരു പാർക്കുണ്ട്. ഭംഗിയായി ക്രമീകരിച്ച ബെഞ്ചുകൾ, മരങ്ങൾ, പുൽത്തകിടികൾ, നടപ്പാതകൾ എന്നിവയുള്ള ഒരു ഉദാനം. എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ ഞാൻ ഇവിടെ വരുമ്പോൾ, തലേദിവസം രാത്രി അവിടെ വന്നവരുടെ ഭക്ഷണ അവശിഷ്ടങ്ങൾ തടസ്സമില്ലാതെ തറയിൽ ചിതറിക്കിടക്കുന്നത് ഞാൻ കാണുന്നു: പലതരം ഗ്ലാസ് കുപ്പികൾ, ചിലത് തകർന്നതും ചിലത് കേടുകൂടാത്തതും. പലതരം പ്ലാസ്റ്റിക് കുപ്പികൾ. ചിലത് തളർന്നുപോയി, ചിലത് തളർന്നുപോയി. പലതരം ഭക്ഷണപ്പൊതികൾ, ചിലത് ഭക്ഷ്യയോഗ്യവും ചിലത് അല്ലാത്തതും. അവയെ കീറിമുറിച്ച കുറുക്കന്മാരുടെയും നായ്ക്കളുടെയും വരവിന്റെ അടയാളങ്ങളുമായി. നാപ്കിനുകൾ. ഉപയോഗിച്ച നിർദ്ദേശങ്ങൾ. പ്ലാസ്റ്റിക് ബാഗുകൾ. ഈ പാർക്ക് അഴുക്കുചാലിന്റെ മുകൾത്തട്ടാണ്.
11
I tidy it all up, feeling a sense of satisfaction with each little task completed.
நான் எல்லாவற்றையும் ஒழுங்குப்படுத்துகிறேன், ஒவ்வொரு சிறிய வேலையும் முடிந்ததில் திருப்தி அடைகிறேன்.
ഞാൻ എല്ലാം ക്രമീകരിക്കുകയും പൂർത്തിയാക്കുന്ന ഓരോ ചെറിയ ജോലിയിലും സംതൃപ്തനാകുകയും ചെയ്യുന്നു.
12
There are a few alleyways too. Some are a narrow, forgotten stretch between two buildings where the shadows lingered even at midday.
இங்கு சில சந்துப்பாதைகளும் உள்ளன. இரண்டு கட்டிடங்களுக்கு இடையே உள்ள ஒரு குறுகிய, மறக்கப்பட்ட பகுதி. நண்பகலில் கூட நிழல்கள் நீடித்த பகுதி.
ഇവിടെ ചില ഇടവഴികളും ഉണ്ട്. രണ്ട് കെട്ടിടങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ഇടുങ്ങിയതും മറന്നുപോയതുമായ ഒരു പ്രദേശം. ഉച്ചയ്ക്ക് പോലും നിഴലുകൾ തങ്ങിനിൽക്കുന്ന ഒരു പ്രദേശം.
13
The pavements here are uneven, cracked, and, as expected, littered with debris. It is the last place the city cares about, yet it is the first place the city should have cared about.
இங்குள்ள நடைபாதைகள் சீரற்றதாகவும், விரிசல்களுடனும், எதிர்பார்த்தபடி குப்பைகளால் நிறைந்ததாகவும் உள்ளன. நகரசபை கவனிக்க வேண்டிய முதல் இடம் இதுதான், ஆனால் நகரசபை கவனிக்கும் கடைசி இடமே இதுதான்.
ഇവിടുത്തെ നടപ്പാതകൾ നിരപ്പല്ലാത്തതും, വിള്ളലുകളുള്ളതും, പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ തന്നെ മാലിന്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞതുമാണ്. ഇതാണ് സിറ്റി കൗൺസിൽ ആദ്യം നോക്കേണ്ട സ്ഥലം. പക്ഷേ സിറ്റി കൗൺസിൽ അവസാനമായി നോക്കുന്ന സ്ഥലമാണിത്.
14
I know the alley well: every dent in the wall, every graffiti tag, and every piece of litter that seems to find its way there.
அந்த சந்து எனக்கு நன்றாகத்தெரியும்: சுவரில் உள்ள ஒவ்வொரு பள்ளமும், ஒவ்வொரு சுவர்சித்திரங்களும், அங்கு வந்து சேரும் ஒவ்வொரு குப்பைத்துண்டும்.
ആ ഇടവഴി എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം: ചുമരിലെ ഓരോ വിള്ളലും, ഓരോ ചുവർചിത്രവും, അവിടെ അവസാനിക്കുന്ന ഓരോ മാലിന്യക്കഷണവും.
15
The things that are thrown out of the mouth and the things that are thrown out of the stomach are scattered here and there. This is also a place where many things that were collected as necessary are dumped after they are no longer needed. This is also the place where lust is auctioned off without the police seeing it. This is the place where the need for money and the need for sex meet in the middle of the night. The many plastic condoms that they leave behind after work are a testament to that. How can they be so cute in this stench?
வாயிலிருந்து கொட்டியவைகளும் வயிற்றிலிருந்து கொட்டியவைகளும் ஆங்காங்கே சிதறிக்கிடக்கின்றன. தேவை என்று சேர்த்து வைத்த பல பொருட்கள் தேவை இல்லை என்றானபின் சேர்ந்துவிடும் இடமும் சில வேளைகளில் இதுதான். காவல் துரையின் கண்ணுக்கு படாமல் காமம் ஏலம் விடப்படும் இடம். பணத்தேவையும் பாலியல் தேவையும் நடு இரவுகளில் சங்கமிக்கும் இடம். வேலை முடிந்ததும் அவைகள் எச்சம் விட்ட நெகிழி ஆணுறைகள் பல அதற்கு சாட்சி. இந்த துர்நாற்றத்தில் எப்படி தான் இவைகள் கொஞ்சிக்குலாவுகின்றனவோ. கருமையான உலகின் வெள்ளை முகம் இது போன்ற சந்துக்கள்.
വായിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് എറിയപ്പെടുന്ന വസ്തുക്കളും വയറ്റിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് എറിയപ്പെടുന്ന വസ്തുക്കളും ഇവിടെയും അവിടെയും ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. ആവശ്യാനുസരണം ശേഖരിച്ച പല വസ്തുക്കളും ഇനി ആവശ്യമില്ലാത്തതിനുശേഷം വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്ന സ്ഥലം കൂടിയാണിത്. പോലീസ് കാണാതെ കാമം ലേലം ചെയ്യുന്ന സ്ഥലം കൂടിയാണിത്. പണത്തിന്റെയും ലൈംഗികതയുടെയും ആവശ്യകത അർദ്ധരാത്രിയിൽ കണ്ടുമുട്ടുന്ന സ്ഥലം കൂടിയാണിത്. ജോലി കഴിഞ്ഞ് അവർ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന നിരവധി പ്ലാസ്റ്റിക് കോണ്ടം അതിനുള്ള തെളിവാണ്. ഈ ദുർഗന്ധത്തിൽ അവർക്ക് എങ്ങനെ ഇത്ര ഭംഗിയായി ഇരിക്കാൻ കഴിയും?
16
Despite this, there is something about the alley that pulls at me: a sense of quiet rebellion against the orderly world outside.
இருந்தாலும், அந்தச்சந்துக்குள் ஏதோ ஒன்று என்னை ஈர்க்கிறது: வெளியே உள்ள ஒழுங்கான உலகத்திற்கு எதிரான, அமைதியை கிளறிவிடும் ஒர் உணர்வு.
എന്നിരുന്നാലും, ആ ഇടവഴിയിലെ എന്തോ ഒന്ന് എന്നെ ആകർഷിക്കുന്നു: പുറത്തെ ക്രമീകൃതമായ ലോകത്തിനെതിരെ സമാധാനം ഉണർത്തുന്ന ഒരു തോന്നൽ.
17
No matter how malodorous the place is, it is heaven for someone. On these rough walls, many pour their thoughts, worries, and expectations into murals with many colors and signs. Every day is a color. Someone scratches what they have in their hearts, and someone else comes and leaves their own impressions on it. The walls are canvases which no one claims as their own.
எவ்வளவு நாற்றம் அடிக்கும் இடமாக இருந்தாலும் யாருக்கோ எவருக்கோ இது ஒர் அமைதிப்பூங்கா. இந்த கரடு முரடான சுவர்களில் அவரவர் எண்ணங்களையும் கவலைகளையும் எதிர்பார்ப்புகளையும் வர்ணம் பல கொண்டு சுவர்ச்சித்திரங்களாக கொட்டிவிட்டு பெருமூச்செறிந்து போகின்ற மனிதர்கள் பலர். நாளும் ஒரு வர்ணம். யாரோ கீறியதை அளித்து விட்டு வேறு யாரோ அதன் மேல் வேறு பதிவுகள் பதித்துவிட்டு போகின்றார்கள். ஆனால் அந்த சுவர்கள், யாரும் உரிமை கொண்டாட முடியாத கேன்வாஸ்கள்.
എത്ര ദുർഗന്ധം നിറഞ്ഞ സ്ഥലമായാലും, അത് ഒരാൾക്ക് സ്വർഗ്ഗമാണ്. ഈ പരുക്കൻ ചുവരുകളിൽ, വിവിധ നിറങ്ങളോടും നെടുവീർപ്പുകളോടും കൂടിയ ചുവർച്ചിത്രങ്ങളിലേക്ക് തങ്ങളുടെ ചിന്തകളും ആശങ്കകളും പ്രതീക്ഷകളും പകരുന്നവർ ധാരാളം പേരുണ്ട്. എല്ലാ ദിവസവും ഒരു നിറമാണ്. ഒരാൾ അവരുടെ ഹൃദയത്തിലുള്ളത് മാന്തികുഴിയുണ്ടാക്കുന്നു, മറ്റൊരാൾ വന്ന് അതിൽ സ്വന്തം മുദ്രകൾ പതിപ്പിക്കുന്നു. ആരും തങ്ങളുടേതാണെന്ന് അവകാശപ്പെടാത്ത ക്യാൻവാസുകളാണ് ആ ചുവരുകൾ.
18
A few days back, I met with a full-size hand-drawn graffiti kind of picture on one of the walls of the alley. It was a simple sketch of a child holding balloons. Though she is carrying balloons, her face has no sign of happiness, even if only faintly.
சில நாட்களுக்கு முன்பு, அந்த சந்து சுவர்களில் ஒன்றில் முழு அளவிலான, கையால் வரையப்பட்ட சுவர்ச்சித்தரமொன்றை பார்த்தேன். அது பலூன்களை வைத்திருக்கும் ஒரு இளம் பெண்ணின் எளிய ஓவியம். அவள் பலூன்களை ஏந்தியிருந்தாலும், அவள் முகத்தில் மகிழ்ச்சியின் எந்த அறிகுறியும் இல்லை, லேசாக இருந்தாலும் கூட.
കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്, ആ ഇടവഴിയിലെ ചുമരുകളിൽ ഒന്നിൽ, കൈകൊണ്ട് വരച്ച ഒരു പൂർണ്ണ വലിപ്പത്തിലുള്ള ചുവർചിത്രം ഞാൻ കണ്ടു. ബലൂണുകൾ പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു യുവതിയുടെ ലളിതമായ ഒരു ചിത്രമാണിത്. അവൾ ബലൂണുകൾ പിടിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, അവളുടെ മുഖത്ത് സന്തോഷത്തിന്റെ ഒരു ലക്ഷണവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഒരു നേരിയ പുഞ്ചിരി പോലും.
19
I paused sweeping and gazed at the drawing. It was not much, but it felt like a message, as if someone had left a piece of their past life behind for others to see and understand.
நான் கூட்டுவதை நிறுத்திவிட்டு அந்த படத்தை வெறித்துப்பார்த்தேன். அதில் பெரிதாக ஒன்றும் இல்லை, ஆனால் அதை ஒரு செய்தியாக உணர்ந்தேன். யாரோ ஒரு பெண் தனது கடந்தகால வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியை மற்றவர்கள் பார்க்கவும் புரிந்துகொள்ளவும் விட்டுச்சென்றது போல.
ഞാൻ കൂട്ടുന്നത് നിർത്തി മാപ്പിൽ നോക്കി. അതിൽ വലിയ കാര്യമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു, പക്ഷേ അതൊരു വാർത്തയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഏതോ ഒരു സ്ത്രീ തന്റെ മുൻകാല ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം മറ്റുള്ളവർക്ക് കാണാനും മനസ്സിലാക്കാനും വേണ്ടി ഉപേക്ഷിച്ചതുപോലെ.
20
Now, I am trying to think about the painter who just did a masterpiece in the dark and vanished.
இப்போது, இருட்டில், ஒரு தலைசிறந்த படைப்பை வரைந்துவிட்டு மறைந்து போன அந்த ஓவியரைப்பற்றி சிந்திக்க முயற்சிக்கிறேன்.
ഇനി, ഇരുട്ടിൽ ഒരു മാസ്റ്റർപീസ് വരച്ച് അപ്രത്യക്ഷനായ ചിത്രകാരനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.
21
I understand. I am not merely sweeping up the remnants of the night before. I am making room for the city to breathe in various experiences and forgotten moments of unfamiliar faces.
எனக்கு புரிகிறது. முந்தைய இரவின் எச்சங்களை மாத்திரம் நான் துடைத்து எறியவில்லை. நகரம் தெரியாத முகங்களின் பல அனுபவங்களையும், மறக்கப்பட்ட தருணங்களையும் சுவாசிக்க இடத்தை உருவாக்குகிறேன்.
എനിക്ക് മനസിലാകുന്നു. ഞാൻ കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ തൂത്തുവാരുക മാത്രമല്ല ചെയ്തത്. അജ്ഞാത മുഖങ്ങളുടെ നിരവധി അനുഭവങ്ങളും മറന്നുപോയ നിമിഷങ്ങളും ശ്വസിക്കാൻ ഞാൻ നഗരത്തിന് ഇടം സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
22
Each street, each corner, and every alley is a canvas, and I, the street sweeper, am both the artist and the guardian of the stories that linger in the shadows.
ஒவ்வொரு தெருவும், ஒவ்வொரு மூலையிலும், ஒவ்வொரு சந்தும் ஒரு கேன்வாஸ், தெரு துப்பரவாளனான நான், நிழலில் மறைந்திருக்கும் கதைகளின் கலைஞனும் பாதுகாவலனும் ஆகிய இரண்டிலும் இருக்கிறேன்.
ഓരോ തെരുവും, ഓരോ മൂലയും, ഓരോ ഇടവഴിയും ഒരു ക്യാൻവാസാണ്, തെരുവ് തൂപ്പുകാരനായ ഞാൻ, നിഴലുകളിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കഥകളുടെ കലാകാരനും സംരക്ഷകനുമാണ്.
23
As the sun starts to fall and the city comes to rest, I, too, move back to my base.
சூரியன் மறையத்தொடங்கி, நகரம் ஓய்வெடுக்க தொடங்கியதும், நானும் என் தளத்திற்கு திரும்பிச்செல்கிறேன்.
സൂര്യൻ അസ്തമിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും നഗരം വിശ്രമിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ഞാനും എന്റെ താവളത്തിലേക്ക് മടങ്ങും.
24
Yes. I am not just a street sweeper who has to push the machine and the broom with a purpose. I take every day as a chance to create something new: a better world.
ஆமாம். நான் ஒரு வெறும் தெரு துப்பரவாளர் அல்ல, இந்த இயந்திரத்தையும் துடைப்பத்தையும் தள்ளியபடி ஒவ்வொரு நாளையும் ஒரு புதியதொரு நாளாக உருவாக்கும் ஒரு வாய்ப்பை பெற்றவனாக நினைக்கிறன்.
അതെ. ഞാൻ വെറുമൊരു തെരുവ് തൂപ്പുകാരനല്ല, ഈ യന്തിരവും ചൂലും തള്ളിക്കൊണ്ട് എല്ലാ ദിവസവും പുതിയൊരു ദിവസമാക്കാൻ അവസരം ലഭിച്ച ഒരു വ്യക്തിയായിട്ടാണ് ഞാൻ എന്നെ കണക്കാക്കുന്നത്.
