In English Anton Povlovich Tcheckov Subhashini.org
Misery! Anton Povlovich Tcheckov
துன்பம்! அன்டன் பவ்லோவிச் செக்கோவ்
ദുരിതം! ആന്റൺ പവ്ലോവിച്ച് ചെക്കോവ്
First recorded in Russian: January 1886 English translation: 1912 Translated by Constance Clara Garnett
ரஷிய மொழியில் முதல் பதிவு: ஜனவரி 1886 ஆங்கிலத்தில் மொழிமாற்றம்: 1912 மொழிமாற்றியது: கொன்ஸ்டன்ஸ் கிளாரா கார்னெட் தமிழாக்கம்: 2022, ஷான் உதே
റഷ്യൻ ഭാഷയിൽ ആദ്യമായി രേഖപ്പെടുത്തിയത്: ജനുവരി 1886 ഇംഗ്ലീഷ് വിവർത്തനം: 1912 പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയത്: കൊൺസ്റ്റൻസ് ക്ലാരാ ഗാർനെറ്റ്
മലയാളം വിവർത്തനം: 2025, ഷാൻ ഉതേ
പുതുക്കിയത്: വിനായക് (Kochi, Kerala)
It was twilight. Big flakes of wet snow whirled lazily above the lately lit street lamps. The falling snow spread thin and softly on roofs, horses’ backs, shoulders, and caps.
அது ஒரு அந்தி மாலை. ஈரமான பனியின் பெரியத்துளிகள், செதில்கள் போல், இப்போதுதான் ஏற்றப்பட்ட தெரு விளக்குகளின் மேல் சோம்பேறித்தனமாக சுழன்றுக்கொண்டிருந்தன. வீழ்கின்ற பனித்துளிகள் கூரைகளின் மேல் மெல்லிய மென்மையான அடுக்கிலும், குதிரைகளின் முதுகுகளிலும், தோள்களிலும், தொப்பிகளிலும் படர்ந்துகொண்டிருந்தன.
അന്ന് ഒരു വൈകുന്നേരമായിരുന്നു. നനഞ്ഞ മഞ്ഞിന്റെ വലിയത്തുള്ളികൾ, അടരുകൾ പോലെ, പുതുതായി കത്തിച്ച തെരുവ് വിളക്കുകൾക്ക് മുകളിലൂടെ അലസമായി കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മേൽക്കൂരകളിലും, കുതിരകളുടെ മുതുകുകളിലും, തോളുകളിലും, തൊപ്പികളിലും നേർത്തതും മൃദുവായതുമായ ഒരു പാളിയായി മഞ്ഞ് വീണുകൊണ്ടിരുന്നു.
1
Iona Ppotapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He was sitting on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him, it seemed as though he would not think it necessary to shake it off even then.
பனியில் இழுத்தபடி ஓடும் அந்த சக்கரமில்லாத குதிரை வண்டியின் ஓட்டுநரான இயோனா ப்பட்டாபொவ், வெள்ளையாக பேய் போல் தோற்றமளித்தான். ஓர் உயிருள்ள உடல், தன் உடலை வளைக்கக்கூடிய அளவுக்கு இருமடங்குக்கு மேல் தன்னை வளைத்திருந்தபடி, அந்த பெட்டிக்குள் அவன் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தான். ஒரு பெரிய பனிக்கட்டி அவன் மேல் விழுந்தால், அவன் தன்னை அசைத்து அதை தட்டி வீழ்த்த வேண்டும் என்பது அவசியமென்றுகூட நினைக்க மாட்டான் போல் தோன்றியது.
മഞ്ഞിലൂടെ ഓടുന്ന ചക്രമില്ലാത്ത കുതിരവണ്ടിയുടെ ഡ്രൈവർ ഇയോൻ പ്പട്ടപ്പൊവ്, വെളുത്തതും പ്രേതവുമായ ഒരു രൂപഭാവത്തിൽ കാണപ്പെട്ടു. ഒരു ജീവനുള്ള ശരീരത്തിന് വളയാനാകുന്നതിന്റെ ഇരട്ടിയിലധികം വളഞ്ഞ അവൻ പെട്ടിയുടെ ഉള്ളിൽ അനങ്ങാതെ ഇരുന്നു. ഒരു വലിയ ഐസ് കട്ട അവന്റെ മേൽ വീണാൽ, അത് കുലുക്കി തട്ടിമാറ്റുന്നതിനെക്കുറിച്ച് അവൻ ചിന്തിക്കുക പോലും ചെയ്യില്ലെന്ന് തോന്നി.
2
His little mare was white and motionless, too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs made her look like a half-penny gingerbread horse.
அவனது குதிரையும் வெள்ளையாகவும் அசையாமலும் நின்றது. இந்த குதிரையின் அசைவற்ற நிலை, அதன் வரிகளின் கோணம், குச்சி போன்ற நேரான கால்கள் எல்லாம் அதனை அரை சதத்திற்கு கடையில் விற்கும் இஞ்சிப்பாண் குதிரை போன்ற தோற்றத்தை உண்டுபண்ணியது.
അവന്റെ കുതിരയും അനങ്ങാതെ നിന്നു. കുതിരയുടെ ചലനരഹിതമായ നിലപാട്, അതിന്റെ ശരീരരേഖകളുടെ കോണളവ്, വടി പോലെയുള്ള നിവർന്ന കാലുകൾ ഇവയെല്ലാം ചേർന്നതോടെ അതിനെ അര സെന്റിന് കടയിൽ വിൽക്കുന്ന ഒരു ജിഞ്ചർബ്രെഡ് കുതിരയെപ്പോലെയാക്കി.
3
She was probably lost in thoughts. Anyone who had been torn away from the plough, from the familiar grey landscapes, and cast into this slough whole of monstrous lights of unceasing uproar and hurrying people was bound to think.
அந்தக்குதிரை ஒருவேளை சிந்தனையில் தன்னை தொலைத்திருக்கலாம். எவராவது, கலப்பையிலிருந்து கழட்டப்பட்டும், தனது பழக்கமான சாம்பல் நிலப்பரப்புகளிலிருந்து அகற்றப்பட்டும், பின், மந்தமான பயம் காட்டக்கூடிய தெருவிளக்குகளால் நிறைந்ததும், இடைவிடாது சலசலப்புகள் கொண்டதும், அவசரமாக ஓடித்திரியும் மக்கள் நிறைந்ததுமான இந்த இடத்தில் கொணர்ந்து நிறுத்தப்பட்டால், சிந்திக்கத்தான் செய்வார்கள்.
ആ കുതിര ചിന്തയിൽ മുഴുകിയിരിക്കാമെന്നൊരു സാധ്യതയുണ്ട്.
ആരെയെങ്കിലും കലശലത്തിൽ നിന്ന് വലിച്ചെടുത്ത്, പരിചിതമായ
ചാരനിറത്തിലുള്ള പ്രകൃതിദൃശ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് മാറ്റി, പിന്നീട് മങ്ങിയതും ഭയപ്പെടുത്തുന്നതുമായ തെരുവുവിളക്കുകളും, നിരന്തരമായ തിരക്കും, തിരക്കുപിടിച്ച ആളുകളും നിറഞ്ഞ ഈ സ്ഥലത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്നാൽ, അങ്ങനെയൊരാൾ ചിന്തയിൽ ആഴമായി മുങ്ങിയിരിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.
4
It had been a long time since Iona and his nag had budged. They came out of the yard before dinnertime and had yet to have a single fare.
இயோனாவும் அவனது பெண்குதிரையும் அசைந்து நீண்ட நேரங்களாகிவிட்டிருந்தன. இவர்கள் இரவு உணவுக்கு முன்பே அவர்களின் வசிப்பிடத்திலிருந்து இந்த சந்திக்கு வந்திருந்தும், ஒரு வாடிக்கையாளரும் இன்னும் கிடைக்கவில்லை.
ഇയോനയും അവന്റെ പെൺകുതിരയും സ്ഥാനം മാറിയിട്ട് വളരെക്കാലമായി. അത്താഴത്തിന് മുമ്പ് അവൻ അവരുടെ വസതിയിൽ നിന്ന് ഈ മീറ്റിംഗിൽ എത്തിയിരുന്നു, എന്നിട്ടും ഒരു ഉപഭോക്താവ് പോലും ലഭ്യമായിരുന്നില്ല.
5
Now, the shades of evening were falling on the town. The pale light of the street lamps changed to a vivid colour, and the bustle of the street grew noisier.
இப்பொழுது, மாலையின் சாயல் இந்த நகரில் விழ ஆரம்பித்துவிட்டது. தெரு விளக்குகளில் மந்தமாக இருந்த ஒளி, இப்பொழுது தெளிவான நிறத்திற்கு மாறத்தொடங்கிவிட்டது. தெருக்களின் பரபரப்பும் மிக சத்தமானதாக மாறிவிட்டிருந்தன.
ഇപ്പോൾ, ഈ നഗരത്തിൽ സായാഹ്നം വീഴാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. തെരുവുവിളക്കുകളിൽ നിന്നുള്ള മങ്ങിയ വെളിച്ചം ഇപ്പോൾ കൂടുതൽ തിളക്കമുള്ള നിറത്തിലേക്ക് മാറാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. തെരുവുകളിലെ തിരക്കും ബഹളവും വളരെ ഉച്ചത്തിലായി.
While preparing the sledge, Iona, through his snow-plastered eyelashes, saw an officer in a military overcoat with a hood over his head.
இயோனா வண்டியை தயார்படுத்தும் போது, பனியால் மூடப்பட்ட தனது கண்ணிமைகளினூடே, அதிகாரி ஒருவர் இராணுவ மேலங்கியில் தலையையும் காதுகளையும் மறைக்கக்கூடிய ஒரு தொப்பி அணிந்தபடி நிற்பதை கண்டான்.
ഇയോൻ വണ്ടി തയ്യാറാക്കുമ്പോൾ, മഞ്ഞുമൂടിയ കൺപോളകൾക്കിടയിലൂടെ, തലയും ചെവിയും മൂടുന്ന ഒരു തൊപ്പി ധരിച്ച, സൈനിക യൂണിഫോമിലുള്ള ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥൻ അവിടെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു.
8
“To Vyborgskaya.” repeated the officer: “Are you asleep? To Vyborgskaya!”
“வைபோக்ஸ்கயா’க்கு!” மீண்டும் சொன்னார் அந்த அதிகாரி; “நித்திரை கொள்கிறாயா? வைபோக்ஸ்கயா’க்கு!”
“വൈബോർഗ്സ്കായയിലേക്ക്!” ഓഫീസർ വീണ്ടും പറഞ്ഞു: “ഉറങ്ങുകയാണോ? വൈബോർഗ്സ്കായയിലേക്ക്!”
9
In token of assent, Iona gave a tug at the reins, which sent cakes of snow flying from the horse’s back and shoulders.
தனக்கு ’வைபோக்ஸ்கயா’ என்று சொன்னவை கேட்டது என்பதை தான் ஒப்புக்கொண்டதின் அடையாளமாக, இயோனா கடிவாளத்தை பலமாக இழுத்த போது, குதிரை அசைந்ததினால், அதன் முதுகிலிருந்தும் பின்புறமிருந்தும் பனிக்கட்டிகள் தூக்கி வீசப்பட்டன.
’വൈബോർഗ്സ്കായ’ എന്ന് വിളിച്ചത് കേട്ടുവെന്ന് സമ്മതിക്കുന്നതിന്റെ അടയാളമായി, ഇയോൻ കുതിരയുടെ കടിഞ്ഞാൺ ശക്തമായി വലിച്ചു, അത് കുതിരയെ ഒരു കുലുക്കത്തിലേക്ക് തള്ളപ്പെട്ടു, അതിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നും പിൻഭാഗത്തിൽ നിന്നും ഐസ് അടരുകൾ പറന്നുയർന്നു.
10
The officer got into the sledge. Iona clicked to the horse, craned his neck like a swan, rose in his seat, and brandished his whip, more out of habit than necessity.
அந்த அதிகாரி வண்டியில் ஏறிக்கொண்டார். இயோனா குதிரைக்கு சமிக்ஞை கொடுத்துவிட்டு, தனது கழுத்தை அன்னம் போல உயர்த்திவிட்டு, தனது அமர்க்கையில் எழுந்தமர்ந்தபடி தேவைக்கு அதிகமாகவே தனது சாட்டையை வீசினான்.
ഓഫീസർ വണ്ടിയിൽ കയറി. ഇയോൻ കുതിരയ്ക്ക് സൂചന നൽകി, ഒരു ഹംസം പോലെ കഴുത്ത് ഉയർത്തി, അവൻ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ ആവശ്യത്തിലധികം ചാട്ടവാറടി വീശി.
11
The mare, too, craned her neck, crooked her stick-like legs, and hesitatingly set off.
அவனது பெண்குதிரையும் கழுத்தை அன்னம் போலே உயர்த்திவிட்டு, தன் குச்சி போன்ற கால்களை மடித்தபடி, தயக்கத்துடன் புறப்பட்டது.
അവന്റെ പെൺകുതിര, ഒരു ഹംസം പോലെ കഴുത്ത് ഉയർത്തി, വടി പോലുള്ള കാലുകൾ മടക്കി മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ യാത്ര തിരിച്ചു.
12
“Where are you shoving devil?” Iona heard shouts from the dark mass shifting to and from before him.
“எங்கே நீ வண்டியை செலுத்துகிறாய், பிசாசே?” இயோனாவுக்கு அவனுக்கு முன்னே குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடக்கும் இருண்ட உருவங்களின் கூச்சல்கள் கேட்டன.
“നീ എവിടേക്കാണ് വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത്, പിശാച്?” തന്റെ മുന്നിൽ നീങ്ങുന്ന ഇരുണ്ട രൂപങ്ങളുടെ നിലവിളി ഇയോൻ കേട്ടു.
13
“Where the devil are you going? Keep to the right! You don’t know how to drive! Keep to the right!” said the officer angrily.
“எங்கே பிசாசே நீ போகிறாய்? வலப்பக்கம் வைத்திரு! உனக்கு வண்டி ஓட்டத்தெரியாது. வலப்பக்கம் வைத்திரு!” கோபமாக சொன்னார் அந்த அதிகாரி.
“നീ എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്? വലതുവശത്തേക്ക് പോകൂ! നിനക്ക് വണ്ടി ഓടിക്കാൻ അറിയില്ല. വലതുവശത്തേക്ക് പോകൂ!” ഓഫീസർ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.
14
Another coachman driving a carriage swore at him. A pedestrian crossing the road and brushing the horse’s nose with his shoulder looked at him angrily and shook the snow off his sleeve.
இன்னுமொரு வண்டிக்காரன் அவனை திட்டித்தீர்த்தான். பாதையை கடந்து போய்க்கொண்டிருந்த பாதசாரி ஒருவன் தன் தோள்பட்டையுடன் குதிரையின் மூக்கு உரசியதை பொறுக்காமல், இயோனாவை பார்த்து முறைத்தபடி தனது தோளில் இருந்த பனியை தட்டிவிட்டான்.
മറ്റൊരു ഡ്രൈവർ അവനെ ശകാരിച്ചു. പാത മുറിച്ചുകടന്ന ഒരു കാൽനടയാത്രക്കാരൻ, കുതിരയുടെ മൂക്ക് തോളിൽ തേയ്ക്കാൻ അക്ഷമനായി, ഇയോൻ യെ തുറിച്ചുനോക്കുമ്പോൾ അവന്റെ തോളിൽ നിന്ന് മഞ്ഞ് വീണു.
15
Iona fidgeted on the box as though he were sitting on thorns, jerked his elbows, and turned his eyes about like one possessed as though he did not know where or why he was there.
தனது பெட்டிக்குள், முற்களின் மேல் தான் அமர்ந்திருப்பது போல் படபடத்தப்படியும், முழங்கைகளை குளிர்தாங்காமல் அசைத்தபடியும், பேய்பிடித்தவன் போல கண்களை உருட்டியபடியும், தான் எங்கே இருக்கிறேன், ஏன் இருக்கிறேன் என்று தெரியாதது போல இருந்தான்.
തന്റെ പെട്ടിക്കുള്ളിൽ, മുള്ളുകളിൽ ഇരിക്കുന്നതുപോലെ അയാൾ ആടിക്കൊണ്ടിരുന്നു, തണുപ്പ് വരാതിരിക്കാൻ കൈമുട്ടുകൾ കുലുക്കി, താൻ എവിടെയാണെന്നും എന്തിനാണ് അവിടെ എത്തിയതെന്നുമൊന്നും അറിയാത്തതുപോലെ, ഒരു ഭൂതബാധിതനെപ്പോലെ കണ്ണുകൾ ഉരുട്ടി.
16
“What rascals they all are! They try to run against you or fall under the horse’s feet. They must be doing it on purpose.” said the officer jocosely.
“என்ன அயோக்கியர்கள் அவர்கள் எல்லோரும்! அவர்கள் உனக்கு எதிராக அல்லது உனது குதிரையின் கால்களுக்குள் வீழ்ந்து விடாமல் தங்களால் முடிந்தவரை வேகமாக ஓடுகிறார்கள். அவர்கள் வேண்டுமென்றே அதை செய்கிறார்கள்.” நகைச்சுவையாக சொன்னார் அந்த அதிகாரி.
“എന്തൊരു വിഡ്ഢികളാണ് അവരെല്ലാം! നിങ്ങളുടെ നേരെയോ നിങ്ങളുടെ കുതിരയുടെ കുളമ്പിൽ വീഴാതെയോ അവർ കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തിൽ ഓടുന്നു. അവർ അത് മനഃപൂർവ്വം ചെയ്യുന്നു.” ഓഫീസർ തമാശയായി പറഞ്ഞു.
17
Iona looked at his fare and moved his lips as if he wanted to say something. But nothing came but a sniff.
இயோனா தனது வாடிக்கையாளரை பார்த்து ஏதோ சொல்வதற்காக உதடுகளை அசைக்கப்பார்த்தான். ஆனால் வெளிப்படையாக காற்று தான் வந்ததே அன்றி வேறெதுவும் வரவில்லை.
ഇയോൻ തന്റെ ക്ലയന്റിനെ നോക്കി എന്തോ പറയാൻ എന്ന മട്ടിൽ ചുണ്ടുകൾ ചലിപ്പിച്ചു. പക്ഷേ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ കാറ്റല്ലാതെ മറ്റൊന്നും പുറത്ത് വന്നില്ല.
18
“What?” inquired the officer.
“என்ன?” அதிகாரி விசாரித்தார்.
“എന്ത്?” ഓഫീസർ ചോദിച്ചു.
19
Iona gave a wry smile, strained his throat and brought it out huskily: “My son…my son died this week, sir.”
இயோனா ஒரு வறட்டுப்புன்னகையைத்தந்து, தனது தொண்டையை அழுத்தி, சலசலப்புடன் குரலை வெளியே கொண்டு வந்தான்: “என் மகன்... என் மகன் இந்த வாரம் இறந்து விட்டான் சேர்.”
ഇയോൻ വരണ്ട ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി, തന്റെ തൊണ്ട ഞെരിച്ചു, ഒരു മൂളലോടെ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിച്ചു: “എന്റെ മകൻ... എന്റെ മകൻ ഈ ആഴ്ച മരിച്ചു, സർ.”
20
“Hmm! What did he die of?”
“ம்ம்! அவன் எப்படி செத்துப்போனான்?”
“ഹാം! അവൻ എന്തുകൊണ്ടാണ് മരിച്ചത്?”
21
Iona turned his whole body around to his fare and said, “Who can tell? It must have been from a fever. He lay three days in the hospital, and then he died. God’s will.”
இயோனா தனது முழு உடலையும் தனது பயணியின் பக்கம் திருப்பி, “யாரால் சொல்ல முடியும்! அது காய்ச்சலால் இருந்திருக்க வேண்டும். மூன்று நாட்கள் மருத்துவமனையில் கிடந்தான். பின் இறந்துவிட்டான். இறைவனின் விருப்பம்.” என்று கூறினான்.
ഇയോൻ തന്റെ ശരീരം മുഴുവനും തന്റെ യാത്രക്കാരന്റെ നേരെ തിരിച്ച് പറഞ്ഞു, “ആർക്കറിയാം! പനി മൂലമായിരിക്കണം അത്. മൂന്ന് ദിവസം ആശുപത്രിയിൽ കിടന്നു. പിന്നെ മരിച്ചു. കർത്താവിന്റെ ഇഷ്ടം.” അവൻ പറഞ്ഞു.
22
“Turn around, you devil!” came out of the darkness. “Have you gone cracked you old dog? Look where you are going!”
“முன்னுக்கு திரும்பு பிசாசே!” இருட்டிலிருந்து அந்த குரல் வந்தது. “உனக்கு பித்துப்பிடித்துவிட்டதா, வயதான நாயே? எங்கே போகிறாய் என்று பார்!”
“തിരിഞ്ഞു നോക്കൂ, പിശാച്!” ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം ഉയർന്നു. “നിനക്ക് ഭ്രാന്താണോ, വൃദ്ധനായ പട്ടി? നീ എവിടേക്കാണ് പോകുന്നതെന്ന് നോക്കൂ!”
23
“Drive on! Drive on! We shall not get there till tomorrow while going on at this speed. Hurry up!” said the officer.
“ஓடு! ஓடு! இந்த வேகத்தில் போனால் நாளை வரை நாங்கள் அங்கு போய்சேரமாட்டோம். சீக்கிரம்!” என்றார் அந்த அதிகாரி.
“ഓടൂ! ഓടൂ! ഈ വേഗതയിൽ പോയാൽ നാളെ ഞങ്ങൾക്ക് അവിടെ എത്താൻ കഴിയില്ല. വേഗം!” ഓഫീസർ പറഞ്ഞു.
24
Iona craned his neck again, rose in his seat, and swung his whip with heavy grace. Several times, he looked around at the officer, but the latter kept his eyes shut and was disinclined to listen.
இயோனா, கழுத்தை மீண்டும் உயர்த்தி, தனது இருக்கையில் இருந்து எழுந்து, கனமான பலத்துடன் அவனது சவுக்கை சுழற்றினான். பலமுறை அவன் அதிகாரியை திருப்பிப்பார்த்தான். ஆனால், அதிகாரியோ வெளிப்படையாக, எதுவுமே கேட்க விரும்பாதவரைபோல் கண்களை மூடியபடி இருந்தார்.
ഇയോൻ വീണ്ടും കഴുത്ത് ഉയർത്തി, ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു, ശക്തിയായി ചാട്ടവാറടിച്ചു. അയാൾ പലതവണ ഓഫീസറെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. പക്ഷേ, ഒന്നും കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തതുപോലെ, ഓഫീസർ കണ്ണുകൾ അടച്ചു കിടന്നു.
25
Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stopped by a restaurant and sat huddled on the box again.
இயோனா, வைபோக்ஸ்கயா வந்து சேர்ந்ததும் தனது பயணியை இறக்கிவிட்டு, ஒரு உணவகத்துக்கு அருகில் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு, மீண்டும் பெட்டியினுள் பதுங்கிக்கொண்டான்.
വൈബോർഗ്സ്കായയിൽ എത്തിച്ചപ്പോൾ, ഇയോൻ തന്റെ യാത്രക്കാരനെ ഇറക്കി, ഒരു റസ്റ്റോറൻ്റിനടുത്ത് കാബ് നിർത്തി, വീണ്ടും പെട്ടിയിലേക്ക് തെന്നിവീണു.
26
Again, the wet snow started painting him and his horse white.
மீண்டும் ஈரமான பனி அவனையும் அவனது குதிரையையும் வெள்ளையாக வர்ணம் தீட்ட ஆரம்பித்தது.
വീണ്ടും പെയ്യുന്ന മഞ്ഞ് അവനെയും അവന്റെ കുതിരയെയും വെളുത്ത നിറം പിടിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി.
27
One hour passed. And then another hour passed too.
ஒரு மணி நேரம் கழிந்தது. பின்னர் இன்னுமொரு மணி நேரமும் கடந்து போனது.
ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു. പിന്നെ ഒരു മണിക്കൂർ കൂടി കടന്നുപോയി.
28
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, came up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
மூன்று இளைஞர்கள், இரண்டு உயரமாகவும் மெலிதாகவும் இருந்தார்கள். மூன்றாவது குட்டையாகவும் கூன் முதுகை கொண்டவனாகவும் இருந்தான். மூவரும் ஒருவரை ஒருவர் திட்டியபடியும், நடைபாதையில் சத்தமாக தங்கள் நீர் புகா சப்பாத்துக்களால் குத்தியபடியும் நடந்து வந்தார்கள்.
മൂന്ന് ചെറുപ്പക്കാർ ഉണ്ടായിരുന്നു, രണ്ട് പേർ ഉയരവും മെലിഞ്ഞ രൂപവുമുള്ളവർ. മൂന്നാമൻ പൊക്കം കുറഞ്ഞതും കൂനൻ മുതുകുള്ളതുമായിരുന്നു. അവർ മൂവരും പരസ്പരം ശപിച്ചുകൊണ്ടും, വാട്ടർപ്രൂഫ് ഷൂസുകൾ കൊണ്ട് നടപ്പാതയിൽ ഉറക്കെ ചവിട്ടിക്കൊണ്ടും നടന്നു.
29
“Cabby, to the Police Bridge! The three of us. Twenty kopecks!” the hunchback cried in a cracked voice.
“வண்டிக்காரா, போலீஸ் பாலத்துக்கு! நாங்கள் மூவரும். இருபது கோபெக்குகள்!” முதுகு வளைந்தவன் உடைந்த குரலில் கேட்டான்.
“കാർട്ട്മാൻ, പോലീസ് പാലത്തിലേക്ക്! ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും. ഇരുപത് കോപെക്കുകൾ!” വളഞ്ഞ പുറംവശമുള്ള ആൾ തകർന്ന ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു.
30
Iona tugged at the reins and clicked to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he had no thoughts for that. Whether it was a rouble or five kopecks did not matter to him then, so long as he had a fare.
இயோனா கடிவாளத்தை இழுத்து, தனது குதிரையை அழுத்தினான். இருபது கோபெக்குகள் நியாயமான கட்டணம் அல்ல தான். ஆயினும், அவனிடம் அதைபற்றி சிந்திப்பதற்கும் எண்ணங்கள் இருக்கவில்லை. அது ஒரு ரூபிளா அல்லது அது ஐந்து கோபெக்குகளா என்பது முக்கியமல்ல. இப்போது அவனுக்கு தேவை பயணிகள் மாத்திரமே.
ഇയോൻ കടിഞ്ഞാൺ വലിച്ച് കുതിരയെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ഇരുപത് കോപെക്കുകൾ ന്യായമായ വിലയല്ല. പക്ഷേ, അതിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പോലും അയാൾക്ക് ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അത് ഒരു റൂബിളാണോ അതോ അഞ്ച് കോപെക്കാണോ എന്നത് പ്രശ്നമല്ല. അയാൾക്ക് ഇപ്പോൾ വേണ്ടത് യാത്രക്കാരെ മാത്രമാണ്.
31
The three young men, shoving each other and using foul language, went up to the sledge, and all three tried to sit down at once.
மூன்று இளைஞர்களும், முறையற்ற வார்த்தைகள் பேசியபடியும், ஒருவரையொருவர் தள்ளிக்கொண்டும், வண்டி வரை சென்று, ஒரே நேரத்தில் மூவரும் உள்ளே அமர முயற்சி செய்தார்கள்.
മൂന്ന് പേരും, അസഭ്യം പറഞ്ഞും പരസ്പരം തള്ളിമാറ്റിയും വണ്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു, ഒരേ സമയം അകത്ത് കയറാൻ ശ്രമിച്ചു.
32
One problem remained to be settled amongst them before they sat in. ’Which one is to sit down, and which one is to stand?’ After a long altercation, ill-temper, and abuse, they concluded that the hunchback must travel standing because he was the shortest.
அவர்கள் உள்ளே அமர்வதற்கு முன்பு அவர்களுக்குள் ஒரு பிரச்சினை தீர்க்கப்பட வேண்டியிருந்தது. ’யார் அமர்ந்து பயணிக்கவேண்டும்? யார் நின்று பயணிக்கவேண்டும்?’ நீண்ட நேர வாக்குவாதங்கள், கோபங்கள், துஷ்பிரயோகங்களின் பின், அவர்கள் முதுகு வளைந்தவன் குட்டையாக இருப்பதால் நின்றுபயணிக்க வேண்டும் என்று முடிவுக்கு வந்தார்கள்.
അകത്തു ഇരിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് അവരുടെ ഉള്ളിൽ പരിഹരിക്കേണ്ട ഒരു പ്രശ്നമുണ്ടായിരുന്നു. ’ആരാണ് ഇരുന്ന് യാത്ര ചെയ്യേണ്ടത്? ആരാണ് നിന്നുകൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യേണ്ടത്?’ വളരെയധികം വാദപ്രതിവാദങ്ങൾക്കും കോപത്തിനും അധിക്ഷേപത്തിനും ശേഷം, വളഞ്ഞ പുറംവശമുള്ളയാളുടെ ഉയരം കുറവാണെന്നും അതിനാൽ അവൻ നിന്നുകൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യണമെന്നും അവർ നിഗമനം ചെയ്തു.
33
“Well. Drive on!” said the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down at Iona’s neck. “Cut along! What a cap you have got, my friend! You would not find a worse cap in all Petersburg.”
முதுகு வளைந்தவன் தனது கரடுமுரடான குரலில், “சரி, ஓடு!” என்று சொல்லியபடி, தன்னை வண்டிக்குள் தயார்படுத்தியபடி இயோனாவின் பிடரியில் பெரிதாக ஒரு மூச்சு விட்டான். “வேகமாய் போ! என்னடா ஒரு தொப்பி உன்னிடம் உள்ளது, என் நண்பரே! இதைவிட ஒரு மோசமான தொப்பியை முழு பீட்டர்ஸ்பர்க்கிலும் நீ காண முடியாது.”
കൂനൻ മുതുകുള്ള മനുഷ്യൻ പരുക്കൻ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു, “ശരി, ഓടിപ്പോകൂ!” അത് പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, വണ്ടിക്ക് തയ്യാറെടുക്കുന്നതിനിടയിൽ അയാൾ ഇയോന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം എടുത്തു. “വേഗം പോകൂ! എന്തൊരു തൊപ്പിയാണ് നിനക്കുള്ളത്, എന്റെ സുഹൃത്തേ! പീറ്റേഴ്സ്ബർഗിൽ മുഴുവൻ ഇതിനേക്കാൾ മോശമായ ഒരു തൊപ്പി നീ കണ്ടെത്താനാവില്ല.”
34
“He-he! he-he!” laughed Iona. ”It’s nothing to boast of!”
“ஹேஹே ஹேஹே! இதில் பெருமைப்பட ஒன்றுமில்லை!” இயோனா சிரித்தபடி சொன்னான்.
“ഹെഹെഹെഹെ! ഇതിൽ അഭിമാനിക്കാൻ ഒന്നുമില്ല!” ഇയോൻ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.”
35
“Well, then, if nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh! Shall I give you one in the neck?”
“சரி, இதில் பெருமைப்பட ஒன்றுமில்லை என்றால், ஓடு! வழியெல்லாம் இப்படித்தான் ஓட்டப்போகிறாயா? ஹே! நான் பிடரியில் ஒன்றைத்தரட்டுமா?”
“ശരി, ഇതിൽ അഭിമാനിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലെങ്കിൽ, ഓടൂ! നീ മുഴുവൻ ഇങ്ങനെയാണ് ഓടാൻ പോകുന്നത്? ഹേയ്! ഞാൻ നിനക്ക് പുറകിൽ ഒന്ന് തരുമോ?”
36
“My head aches. At the Dukmasovs yesterday, Vaska and I drank four bottles of brandy.” said one of the tall ones.
“என் தலை வலிக்கிறது, நேற்று டொக்மசோவ்’வில், வாஸ்காவும் நானும், எங்களுக்கு இடையே நான்கு பிராந்தி பாட்டில்கள் குடித்தோம்.” என்றான் உயரமானவர்களில் ஒருவன்.
“എന്റെ തല വേദനിക്കുന്നു. ഇന്നലെ ടോക്മസോ’വിൽ വെച്ച്, വാസ്കയും ഞാനും നാല് കുപ്പി ബ്രാണ്ടി കുടിച്ചു.” ഉയരമുള്ളവരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു.
37
“I cannot make out why you talk such stuff, You lie like a brute.” said the other tall one angrily.
“நீ ஏன் இதை எல்லாம் இப்போ பேசுகிறாய் என்று எனக்கு தெரியவில்லை. நீ ஒரு மடையன் மாதிரி பொய் சொல்லுகிறாய்.” என்று மற்றைய உயரமானவன் கோபமாக கூறினான்.
“നീ ഇപ്പോൾ ഇതെല്ലാം പറയുന്നത് എന്തിനാണെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. നീ ഒരു വിഡ്ഢിയെപ്പോലെ കള്ളം പറയുകയാണ്.” ഉയരമുള്ള മറ്റേയാൾ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു.
38
“If it is not true, strike me dead, it is the truth!”
“உண்மை இல்லையென்றால் என்னை அடித்து கொன்றுவிடு, இது தான் உண்மை!”
“സത്യമല്ലെങ്കിൽ എന്നെ തല്ലിക്കൊല്ലൂ, ഇതാണ് സത്യം!”
39
“It is about as true as that a louse coughs.”
“தலையிலிருக்கும் பேனுக்கு இருமல் வருவது எவ்வளவு உண்மையோ, அவ்வளவு உண்மை.”
“തല പേൻ ചുമ പോലെ തന്നെ സത്യമാണിത്.”
40
“He-he! Me-er-ry gentlemen!” grinned Iona.
“ஹேஹே! மகிழ்ச்சியான மனிதர்கள்!” இயோனா சிரித்தான்.
“ഹെഹെ! സന്തോഷമുള്ള ആളുകൾ!” ഇയോൻ ചിരിച്ചു.
41
“Tfoo! The devil will take you! Will you get on, you old plague, or won’t you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Give it her well.” cried the hunchback indignantly.
“ப்பூ! பிசாசு உன்னை அழைத்துச்செல்லும்! வேகமாக போவாயா, வயதான பிசாசே. இல்லை மாட்டாயா? இப்படி தான் நீ ஓட்டுவாயா? சாட்டையில் அவளுக்கு ஒன்று கொடு. அவளுக்கு நன்றாக கொடு.” முதுகு வளைந்தவன் கோபமாக கத்தினான்.
“ബൂ! പിശാച് നിന്നെ കൊണ്ടുപോകട്ടെ! വേഗം പോ, വൃദ്ധ പിശാചേ. അതോ വേണ്ടയോ? നീ വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണോ? അവൾക്ക് ഒരു ചാട്ട കൊടുക്ക്. അവൾക്ക് ഒരു നല്ല ചാട്ട കൊടുക്ക്.” കുനിഞ്ഞിരുന്ന ആ മനുഷ്യൻ കോപത്തോടെ നിലവിളിച്ചു.
42
Iona felt behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. While looking at the people in front, Iona heard abuse addressed to him.
இயோனா தனது முதுகுக்குப்பின்னால் கூச்சலிடும் முதுகு வளைந்தவனின் நடுங்கும் குரலை உணர்ந்தான். முன்னே பாதையில் போய்வரும் மக்களை பார்த்தபடியும் அவன் தன்மீது பாய்ச்சப்படும் வக்கிரமங்களை கேட்டபடியும் இருந்தான்.
ഇയോൻ പിന്നിൽ കൂനൻ നിലവിളിക്കുന്ന വിറയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. മുന്നിലുള്ള വഴിയിലൂടെ നടക്കുന്ന ആളുകളെ അയാൾ നിരീക്ഷിച്ചു, തനിക്കു നേരെ ചൊരിയപ്പെടുന്ന അപമാനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു.
43
And the feeling of loneliness slowly began to be heavy on his heart. The hunchback swore at him till he choked over some elaborately whimsical string of epithets and was overpowered by his cough.
தனது இதயத்திலிருந்த தனிமை மெதுவாக அதிகரிப்பதை உணரத்தொடங்கினான். முதுகு வளைந்தவன் கடைசியாக தனக்கு இருமல் வரும் வரை மிகவும் விரிவான முறையில் புகார் செய்து கொண்டே இருந்தான்.
അവന്റെ ഹൃദയത്തിലെ ഏകാന്തത പതുക്കെ വർദ്ധിക്കുന്നതായി അയാൾക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി. ഒടുവിൽ ചുമ മാറുന്നത് വരെ ആ കൂനൻ വിശദമായി പരാതി പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
44
One of the tall companions began talking of a certain Nadyezhda Petrovna.
உடன் வந்த மற்றைய உயரமானவர்களில் ஒருவன் யாரோ ’நடயெஸ்டா பெட்ரோகோஸ்கனா’ என்பவரைப்பற்றி பேசத்தொடங்கினான்.
ഇയോനോടപ്പം വന്ന മറ്റൊരു ഉയരമുള്ള പുരുഷൻ ’നാദ്യേവ പെട്രോഖോസ്ന’ എന്ന് പേരുള്ള ഒരാളെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
45
Iona looked around at them. Waiting until they paused, he looked around once more and said, “This week…my son…my son died!”
இயோனா அவர்களைச்சுற்றிப்பார்த்தான். அவன் அவர்களின் பேச்சில் ஒரு சிறிய இடைநிறுத்தத்திற்காக காத்திருந்தான். அந்த இடைவேளை வந்த போது மீண்டும் திரும்பி, “இந்த வாரம்...என் மகன்...என் மகன் இறந்து விட்டான்!” என்று முணுமுணுத்தான்.
ഇയോൻ അവരെ ചുറ്റും നോക്കി. അവരുടെ സംഭാഷണത്തിൽ ഒരു ചെറിയ ഇടവേളയ്ക്കായി അവൻ കാത്തിരുന്നു. ആ ഇടവേള വന്നപ്പോൾ അയാൾ തിരിഞ്ഞു നിന്ന് പറഞ്ഞു, “ഈ ആഴ്ച...എന്റെ മകൻ...എന്റെ മകൻ മരിച്ചു!” അവൻ പിറുപിറുത്തു.
46
“We shall all die,” said the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing.
“நாங்கள் எல்லோரும்தான் இறந்து போவோம்,” ஒரு பெருமூச்சுடன் முதுகு வளைந்தவன் சொன்னான், இருமியபின் உதடுகளை துடைத்தபடி.
“നമ്മളെല്ലാവരും മരിക്കാൻ പോകുന്നവരല്ലേ,” പുറം വളഞ്ഞ മനുഷ്യൻ ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ പറഞ്ഞു. ചുമയ്ക്ക് ശേഷം അയാൾ ചുണ്ടുകൾ തുടച്ചു.
47
“Come on! Drive on! Drive on! My friends, I cannot stand crawling like this! When will he get us there?”
“போ! ஓடு! ஓடு! என் நண்பர்களே, இப்படி ஊர்ந்து செல்வதை என்னால் தாங்க முடியாது! எப்போது தான் இவன் எங்களை அங்கே கொண்டுபோய்ச்சேர்க்கப்போகிறானோ?”
“പോകൂ! ഓടൂ! ഓടൂ! എന്റെ കൂട്ടുകാരേ, എനിക്ക് ഇങ്ങനെ ഇഴഞ്ഞു നടക്കാൻ വയ്യ! ഈ മനുഷ്യൻ എപ്പോഴാണ് നമ്മളെ അവിടെ കൊണ്ടുപോകുക?”
48
“Well, you give him a little encouragement. One in the neck!”
“சரி, நீ அவனுக்கு கொஞ்சம் ஊக்கம் கொடு. பிடரியில் ஒன்று!”
“ശരി, നീ അവന് കുറച്ച് പ്രോത്സാഹനം കൊടുക്ക്. പുറകിൽ ഒന്ന്!”
49
“Do you hear, you old plague? I’ll make you wise. Do you hear, you old dragon? Or don’t you care to hang what we say?”
“நீ கேட்டாயா, கிழட்டு கொள்ளை நோயே? நான் உன்னை புத்திசாலியாக்குகிறேன். வயதான மிருகமே, கேட்கிறாயா? அல்லது, நாங்கள் சொல்வதை நீ பொருட்படுத்தவே இல்லையா?”
“നീ കേൾക്കുന്നുണ്ടോ, പഴയ മഹാമാരി? ഞാൻ നിന്നെ ജ്ഞാനിയാക്കുകയാണ്. കേൾക്കുന്നുണ്ടോ, പഴയ മൃഗമേ? അല്ലെങ്കിൽ, ഞങ്ങൾ പറയുന്നതൊന്നും നിനക്കൊരു പ്രശ്നമല്ലേ?”
50
And Iona heard rather than felt a slap on the back of his neck.
இயோனா தனது பிடரியில் அவன் அறைந்ததை உணர்ந்ததை விட, அவன் சொன்னது கேட்டது.
പുറകിൽ അടിയുടെ ആഘാതം അനുഭവപ്പെടേണ്ടിരുന്നെങ്കിൽ പോലും, ഇയോൻ , അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടു.
51
“He! he! Merry gentlemen. God give you health!” Iona laughed.
“ஹே! ஹே! மகிழ்ச்சியான மனிதர்களே, கடவுள் உங்களுக்கு ஆரோக்கியத்தைத்தரட்டும்!” இயோனா சிரித்தான்.
“ഹേ! ഹേ! സന്തുഷ്ടരായ ജനങ്ങളേ, ദൈവം നിങ്ങൾക്ക് ആരോഗ്യം നൽകട്ടെ!” ഇയോൻ ചിരിച്ചു.
52
“Cabman, are you married?” asked one of the tall ones.
“வண்டிக்காரா, நீ திருமணம் முடித்துவிட்டாயா?” உயர்ந்த மனிதனில் ஒருவன் கேட்டான்.
“വണ്ടിക്കാരാ, നീ വിവാഹിതനാണോ?” ഉയരമുള്ള ഒരാള് ചോദിച്ചു.
53
“Am I married? Merry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth. The grave, that is! Here, my son is dead, and I am alive. It’s strange; death has come in through the wrong door. Instead of coming for me, it went for my son.”
“நான்? ஹி ஹி, மகிழ்ச்சியான மனிதர்களே! இப்போதெல்லாம் எனக்கு இருக்கும் ஒரே மனைவி என் காலுக்குக்கீழே உள்ள நிலம் தான். ஹோஹோ கல்லறை, அதாவது! என் மகன் இறந்துவிட்டான், இன்னும் நான் வாழ்கிறேன். என்ன, ஒரு விசித்திரமான விஷயம் நடக்கப்போகிறது? மரணம் எங்கள் இருவரையும் பார்த்து குழம்பிவிட்டது. எனக்காக வருவதற்குப்பதிலாக, என் பையனுக்காக அது சென்று விட்டது.”
“ഞാനോ? ഹി ഹി, സന്തോഷവാന്മാരേ! ഇപ്പോൾ എനിക്ക് ആകെയുള്ള ഭാര്യ എന്റെ കാലിനടിയിലെ മണ്ണാണ്. ഹൂ ഹോ ശവക്കുഴി, അതായത്! എന്റെ മകൻ മരിച്ചു, ഞാൻ ഇപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്ത്, വിചിത്രമായ എന്തോ സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നു? മരണം നമ്മളെ രണ്ടുപേരെയും കുറിച്ച് ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാണ്. എന്നെത്തേടി വരുന്നതിനു പകരം, എന്റെ മകനെത്തേടി പോയി.”
54
Iona turned around to tell them how his son died, but at that point, the hunchback gave a faint sigh and announced, “Thank God! Arrived at last.”
இயோனா தனது மகன் எப்படி இறந்தான் என்பதை அவர்களிடம் கூறுவதற்காக முகத்தை திருப்புகிறான், ஆனால் அந்த நேரத்தில் முதுகு வளைந்தவன் ஒரு சின்னதான பெருமூச்சு விட்டுவிட்டுச்சொன்னான், “கடவுளுக்கு நன்றி. இறுதியாக வந்துசேர்ந்துவிட்டோம்.”
ഇയോൻ തന്റെ മകൻ എങ്ങനെ മരിച്ചുവെന്ന് പറയാൻ തിരിഞ്ഞു, പക്ഷേ ആ നിമിഷം കൂനൻ ഒരു ചെറിയ നെടുവീർപ്പിട്ടു പറഞ്ഞു, “ദൈവത്തിന് നന്ദി. ഞങ്ങൾ ഒടുവിൽ എത്തി.”
55
After taking his twenty kopecks, Iona gazed at them long until the travellers disappeared into a dark entry.
தனக்கான இருபது கோபெக்குகளை எடுத்துக்கொண்டதும், இயோனா ஒரு இருண்ட நுழைவுக்குள் மறைந்து செல்லும் வரை அந்த மூவரையும் பார்த்தபடி நின்றான்.
ഇരുപത് കോപെക്കുകൾ സ്വന്തമായി എടുത്ത്, ഇയോൻ , ഇരുണ്ട വാതിലിലൂടെ പോകുന്നത് വരെ മൂന്നുപേരെയും അവൻ നോക്കി അവിടെ നിന്നു.
56
Again, he was alone, and there was silence for him. The misery which had been for a brief space eased came back again and tore his heart more cruelly than ever.
மீண்டும் இயோனாவுக்கு துணையாக தனிமையும் மௌனமும் வந்துசேர்ந்தது. அவன் அடக்கி வைத்திருந்த பெரும் துன்பம் மீண்டும் வந்து அவனது நெஞ்சை அதன் வலிமையால் பலமாக அடித்தது.
ഏകാന്തതയും നിശബ്ദതയും വീണ്ടും അയോണയെ അനുഗമിച്ചു. അവൻ അടക്കിവെച്ചിരുന്ന വലിയ ദുഃഖം തിരിച്ചുവന്ന് അതിന്റെ ശക്തിയാൽ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ ശക്തമായി ഇടിച്ചു.
57
With a look of anxiety and suffering, Iona’s eyes strayed restlessly among the crowds moving to and from on both sides of the street. Can he not find among those thousands someone who would listen to him? But the crowd flittered, heedless of him and his misery.
அமைதியற்ற கவலை தோய்ந்த கண்களுடன், தெருவின் இருபுறமும் ஆர்வத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருந்த கூட்டத்தின் மீது இயோனாவின் கண்கள் ஓடின. இந்த ஆயிரம் பேரில் அவன் பேச்சைக்கேட்க ஒருவர் கூட இல்லையா? ஆனால் மக்கள் கூட்டம் அவனைப்பற்றியோ அல்லது அவனது துயரத்தைப்பற்றியோ கவலைப்படாமல் கிடந்தது.
തെരുവിന്റെ ഇരുവശത്തേക്കും ഉത്കണ്ഠയോടെ ഓടുന്ന ജനക്കൂട്ടത്തിന് മുകളിലൂടെ ഇയോന്റെ കണ്ണുകൾ ഓടി, അവരുടെ കണ്ണുകൾ അസ്വസ്ഥമായ ആശങ്കയാൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഈ ആയിരം പേരിൽ ഒരാൾ പോലും അവനെ ശ്രദ്ധിക്കില്ലേ? പക്ഷേ ജനക്കൂട്ടം അവനെക്കുറിച്ചോ അവന്റെ ദുഃഖത്തെക്കുറിച്ചോ ആശങ്കയില്ലാതെ അവിടെ കിടന്നു.
58
Iona’s miseries were immense, beyond all bounds. If his heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seemed, but yet it was not seen.
இயோனாவின் துன்பங்கள் பெரிது. அவை எல்லையின்றி விரிந்தது. அவனது நெஞ்சம் பிளந்து, அவனது துன்பங்கள் அனைத்தும் வெளியேறினால், அது பூமி முழுவதையும் மூழ்கடித்துவிடும். ஆனால் அது இன்னும் வெளிப்படவில்லை.
ഇയോനിന്റെ കഷ്ടപ്പാട് വളരെ വലുതായിരുന്നു. അവ അതിരുകളില്ലാതെ വികസിച്ചു. അവന്റെ ഹൃദയം പിളർന്ന് അവന്റെ എല്ലാ കഷ്ടപ്പാടുകളും ഒഴുകിപ്പോയാൽ, അത് മുഴുവൻ ഭൂമിയെയും മൂടും. പക്ഷേ അത് ഇതുവരെ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല.
59
His miseries had found a hiding place in such an insignificant shell that one would not have found it with even a candle by daylight.
இயோனாவின் துன்பங்கள் யாவும் இன்னும் யாருமே பார்க்க முடியாதபடி ஒரு சிறிய ஓட்டுக்குள் அடங்கிப்போய்க்கிடந்தது, பகல் நேரத்தில் மெழுகுவர்த்தியின் வெளிச்சத்தில் கூட யாருமே அதை காணமுயாத அளவுக்கு.
ഇയോനിന്റെ എല്ലാ കഷ്ടപ്പാടുകളും ഇപ്പോഴും ഒരു ചെറിയ പുറംതോടിൽ മറഞ്ഞിരുന്നു, പകൽ സമയത്ത് ഒരു മെഴുകുതിരിയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ പോലും ആർക്കും അത് കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
60
Iona saw a house-porter with a parcel and decided to address him.
ஒரு காகிதப்பையுடன் வீட்டு வாயில் காவலர் ஒருவனை இயோனா கண்டான். அவனுடன் பேச முடிவு செய்தான்.
ഗേറ്റിൽ ഒരു പേപ്പർ ബാഗുമായി ഒരു കാവൽക്കാരനെ ഇയോൻ കണ്ടു. അവൻ അവനോട് സംസാരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
61
“What time will it be, friend?” he asked.
“நேரம் என்ன இருக்கும் நண்பரே?” இயோனா கேட்டான்.
“മണി എത്രയായി സുഹൃത്തേ?” ഇയോൻ ചോദിച്ചു.
62
“Going on for ten. Why have you stopped here? Drive on!”
“பத்து மணி! ஏன் இங்கே நிறுத்தினாய்? ஓட்டு!”
“പത്ത് മണിയായി! എന്തിനാണ് ഇവിടെ നിർത്തിയത്? ഓടിക്കൂ!”
63
Iona drove a few paces away, bent himself double, and gave himself up to his misery. He felt it was no good to appeal to people.
இயோனா சில அடி தூரம் வண்டியை ஓட்டிச்சென்று, குனிந்தபடி தன்னை இரட்டிப்பாக வளைத்து, அவனது துயரத்திற்குள் தானே அமுங்கிப்போனான். யாரும் அவனுடன் பேச விரும்பவில்லை என்பது நன்றாகவே தெரிகிறது.
ഇയോൻ വണ്ടി കുറച്ച് അടി അകലെ ഓടിച്ചു, പിന്നീട്കു നിഞ്ഞു, സ്വന്തം ദുഃഖത്തിൽ മുങ്ങി. ആരും അവനോട് സംസാരിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ലെന്ന് വ്യക്തമായി.
64
But before a few minutes had passed, he drew himself up, shook his head as though he felt a sharp pain, and tugged at the reins. He can bear it no longer.
ஆனால், அவன் சில நிமிடங்கள் கழியும் முன் நிமிர்ந்து, நெஞ்சில் உணர்ந்த ஒரு கூர்மையான வலியை உதறித்தள்ளுவது போல் தலையை உதறிவிட்டு, கடிவாளத்தை இழுத்தான். யாரிடமும் முறையிடுவது நல்லதல்ல என்று அவனுக்கு நினைப்பு வருகிறது. இருந்தும் இனிமேலும் அவனால் தாங்க முடியாது.
പക്ഷേ, മിനിറ്റുകൾ മാത്രം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, അയാൾ നിവർന്നുനിന്നു, നെഞ്ചിലെ മൂർച്ചയുള്ള വേദന ഒഴിവാക്കാനെന്നപോലെ തലയാട്ടി, കടിഞ്ഞാൺ വലിച്ചു. ആരോടും പരാതി പറയുന്നത് നല്ലതല്ലെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. പക്ഷേ അവന് ഇനി അത് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല.
65
’Back to the yard! To the yard!’ he thought.
’மீண்டும் தளத்துக்கு! தளத்துக்கு!’ அவன் நினைத்தான்.
’വീണ്ടും അടിത്തറയിലേക്ക്! വീണ്ടും അടിത്തറയിലേക്ക്!’ അവൻ ചിന്തിച്ചു.
66
His little mare, as though she knew his thoughts, fell to trotting. Iona sat by a big dirty stove for an hour and a half. Many people were snoring near the stove, on the floor, and on the benches.
அவனது குதிரையும், அவனுடைய எண்ணத்தை சரியாகப்புரிந்துகொண்டு, நடக்க ஆரம்பித்தது. ஒன்றரை மணி நேரம் அளவில் இயோனா தன் தளத்தில் ஒரு பெரிய அழுக்கான அடுப்பொன்றுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தான். அடுப்புக்கு அருகில், தரையில், வாங்குகளில், பலர் குறட்டை விட்டு தூங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
അവന്റെ ഉദ്ദേശ്യം മനസ്സിലാക്കിയ കുതിരയും നടക്കാൻ തുടങ്ങി. ഏകദേശം ഒന്നര മണിക്കൂർ, ഇയോൻ തന്റെ തറയിലെ ഒരു വലിയ, വൃത്തികെട്ട സ്റ്റൗവിന് സമീപം ഇരുന്നു. പലരും അതെ തറയിൽ, സ്റ്റൗവിന് സമീപം ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു, കൂർക്കം വലിച്ചുകൊണ്ട്.
67
The air was full of smells and stuffiness. Iona looked at the sleeping figures, scratched himself, and regretted that he had come home so early.
அந்த இடம் முழுவதும் நிறைந்திருந்த காற்று அடைப்பாகவும், இடம் துர்நாற்றம் நிறைந்ததாகவும் இருந்தது. இயோனா தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் மனிதர்களை ஒரு நோட்டம் விட்டான். தன்னைத்தானே சொரிந்துகொண்டு, இவ்வளவு சீக்கிரம் வீட்டிற்கு வந்ததற்காக வருந்தினான்.
ആ സ്ഥലം മുഴുവൻ ശ്വാസംമുട്ടലുണ്ടാകുന്ന തരത്തിലുള്ള കനംകൂടിയ ദുർഗന്ധഭരിതമായ വായുവാൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ആളുകളെ ഇയോൻ ഒന്ന് നോക്കി. അവൻ സ്വയം ചൊറിഞ്ഞു, ഇത്ര നേരത്തെ വീട്ടിലെത്തിയതിൽ അവൻ ഖേദിച്ചു.
68
’I had not even earned enough to pay for the oats. That’s why I am so miserable. A man who knows how to do his work, who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat is always at ease. he thought.
’ஓட்ஸ் கஞ்சிக்கு கூட பணம் கொடுக்கும் அளவுக்கு நான் இன்று சம்பாதிக்கவில்லை. அதனால்தான் நான் இப்படி பரிதாபகரமாக இருக்கிறேன். தன் வேலையைச்செய்யத்தெரிந்த மனிதன், தானும் நன்றாகச்சாப்பிட்டு, தன் குதிரைக்கும் நன்றாக உணவளித்து வாழுவான். அப்படிப்பட்ட மனிதன் என்றென்றும் நிம்மதியாக இருப்பான்.’ என்று அவன் சலித்துக்கொண்டான்.
’ഓട്ട്മീൽ കഴിക്കാൻ പോലും ഇന്ന് എനിക്ക് പണം തികയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഇത്ര ദുരിതത്തിലായിരിക്കുന്നത്. സ്വന്തം ജോലി എങ്ങനെ ചെയ്യണമെന്ന് അറിയുന്ന ഒരാൾ നന്നായി ജീവിക്കും, അവനും അവന്റെ കുതിരയും. അങ്ങനെയുള്ള ഒരാൾ എപ്പോഴും സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കും. അയാൾ പറഞ്ഞു.’
69
In one of the corners, Iona saw a young cabman get up, clear is throat sleepily, and prepare to go to the water bucket.
ஒரு மூலையில் படுத்திருந்த இன்னுமொரு இளம் வண்டிக்காரன் எழுந்து, அரைத்தூக்கத்தில் தொண்டையைக்கனைத்தபடி, மூலையில் இருக்கும் தண்ணீர் வாளியை நோக்கி கைகளை நீட்டினான்.
ഒരു മൂലയിൽ കിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന മറ്റൊരു യുവ വണ്ടിക്കാരൻ എഴുന്നേറ്റു, പകുതി ഉറക്കത്തിലായി, തൊണ്ട ശരിയാക്കി, മൂലയിലുള്ള വെള്ളത്തിന്റെ ബക്കറ്റിലേക്ക് കൈകൾ നീട്ടി.
70
“Want a drink?” Iona asked him.
“தண்ணீர் வேண்டுமா?” இயோனா அவனிடம் கேட்டான்.
“വെള്ളം വേണോ?” ഇയോൻ അവനോട് ചോദിച്ചു.
71
“Seems so.”
“அப்படித்தான் தெரிகிறது.”
“അങ്ങനെയാണ് തോന്നുന്നത്.”
72
“May it do you good. But my son is dead, mate. Do you hear? This week in the hospital. It’s a queer business.”
“நல்லது. ஆனால் என் மகன் இறந்துவிட்டான் நண்பரே. கேட்கிறீர்களா? இந்த வாரம் மருத்துவமனையில். இது ஒரு வினோதமான சம்பவம்.”
“കൊള്ളാം. പക്ഷേ എന്റെ മകൻ മരിച്ചു സുഹൃത്തേ. കേട്ടോ? ഈ ആഴ്ച ആശുപത്രിയിൽ. അതൊരു വിചിത്രമായ സംഭവമായിരുന്നു.”
73
Iona looked to see the effect his words had on him, but he saw nothing. The young man had covered his head and long gone asleep.
இயோனா தனது வார்த்தைகள் என்ன விளைவை மற்றைய இளம் வண்டிக்காரனிடம் ஏற்படுத்தின என்பதை உற்று கவனித்தான். அவனால் எதையும் காணமுடியவில்லை. அந்த இளைஞனோ ஏற்கனவே தலையை மூடிக்கொண்டு தூங்கிவிட்டான்.
തന്റെ വാക്കുകൾ മറ്റേ യുവ ഡ്രൈവറിൽ ചെലുത്തിയ സ്വാധീനം ഇയോൻ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം നിരീക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ അവന് ഒന്നും കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ തല മൂടി ഉറങ്ങിപ്പോയി.
74
Iona sighs and scratches himself. Just as the young man had been thirsty for water, he thirsted for speech.
இயோனா பெருமூச்சு விட்டபடி தன்னைத்தானே சொறிந்து கொண்டான். அந்த இளைஞனுக்கு தண்ணீர் தாகம் வந்தது போல, இயோனாவுக்கு பேச்சு தாகம் இப்போ வந்திருந்தது.
ഇയോൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു സ്വയം ചിന്തിച്ചു. ആ യുവാവ് വെള്ളത്തിനായി ദാഹിച്ചതുപോലെ, ഇയോൻ ഇപ്പോൾ വാക്കുകൾക്കായി ദാഹിച്ചു.
75
His son soon had been dead a week, and he had not talked to anybody yet. He wanted to talk of it properly, with deliberation.
மிக விரைவில் அவன் மகன் இறந்து ஒரு வாரம் ஆகிவிடும். இருந்தும், அவனால் இதுவரை யாரிடமும் மகனுடைய மரணம் பற்றி பேசமுடியவில்லை. அவன் அதைப்பற்றி முழுமையாகவும், ஆழமாகவும் யாருடனாவது பேச வேண்டும் என்று நினைத்தான்.
വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ മകൻ മരിച്ചിട്ട് ഒരു ആഴ്ച തികയും. എന്നിരുന്നാലും, മകന്റെ മരണത്തെക്കുറിച്ച് ഇതുവരെ ആരോടും സംസാരിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ആരോടെങ്കിലും ഇതേക്കുറിച്ച് പൂർണ്ണമായും ആഴത്തിൽ സംസാരിക്കണമെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി.
76
Iona wanted to tell how his son had been taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died, and so on. He wanted to describe the funeral and how he went to the hospital to get his son’s clothes.
அவனுக்கு எல்லாவற்றையும் சொல்ல வேண்டும். அவனது மகன் எப்படி நோய்வாய்ப்பட்டான், எப்படி அவதிப்பட்டான், இறப்பதற்கு முன் என்ன சொன்னான், எப்படி இறந்தான், இறுதிச்சடங்கு எவ்வாறு நடந்தது, இறந்தவனின் ஆடைகளை எடுக்க எப்படி மருத்துவமனைக்குச்சென்றது எல்லாவற்றையும் அவன் விவரிக்க வேண்டும்.
എനിക്ക് അവനോട് എല്ലാം പറയണം. തന്റെ മകന് എങ്ങനെ അസുഖം വന്നു, എത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടു, മരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് എന്താണ് പറഞ്ഞത്, എങ്ങനെ മരിച്ചു, ശവസംസ്കാരം എങ്ങനെ നടന്നു, മരിച്ച മകന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ എടുക്കാൻ ആശുപത്രിയിൽ പോയത് എങ്ങനെയെന്ന് എല്ലാം പറയണം.
77
He still had his daughter Anisya in a faraway country and wanted to talk about her, too. Yes, he has plenty to talk about now.
அவனது மகள் அனிசா, தூரே அவளது சொந்த கிராமத்தில் இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறாள். அவளைப்பற்றியும் சொல்லவேண்டும். ஆமாம். அவனுக்கு பேச நிறையவே இருந்தது.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൾ അനീസ ഇപ്പോഴും വളരെ ദൂരെ സ്വന്തം ഗ്രാമത്തിൽ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട്. അവളെക്കുറിച്ചും പറയണം. അതെ. അവന് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു.
78
His listener ought to sigh and exclaim and lament. It would be even better to talk to women. They blubber at the first word.
அவனைக்கேட்பவர் பெருமூச்சு விட வேண்டும், கூச்சலிட வேண்டும், மூச்சுத்திணற வேண்டும், அழ வேண்டும். பெண்களுடன் இதைப்பற்றி பேசினால் இன்னும் நன்றாக இருக்கும் என்று அவன் நினைத்துக்கொண்டான். அவர்கள் எப்போதும் கவனமாகக்கேட்டு, சரியான தருணங்களில் அழுவார்கள்.
അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നവൻ നെടുവീർപ്പിടുകയും, നിലവിളിക്കുകയും, ശ്വാസം മുട്ടുകയും, കരയുകയും വേണം. പെൺകുട്ടികളോട് ഇതേക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി. അവർ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കുകയും ശരിയായ നിമിഷങ്ങളിൽ കരയുകയും ചെയ്യും.
79
’Let’s go out and have a look at the mare. There is always time for sleep. I will have enough sleep, no fear.’ Iona thought.
’நாம் வெளியே சென்று குதிரையை பார்ப்போம். தூங்குவதற்கு எப்போதும் வாய்ப்பு கிடைக்கும். திருப்தி அடையும் அளவுக்கு தூங்கமுடியும். கவலைப்பட வேண்டியதில்லை.’ இயோனா நினைத்தான்.
’നമുക്ക് പുറത്തുപോയി കുതിരയെ കാണാം. ഉറങ്ങാൻ എപ്പോഴും അവസരമുണ്ട്. എനിക്ക് തൃപ്തിയാകും വരെ ഉറങ്ങാൻ കഴിയും. വിഷമിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല.’ ഇയോൻ ചിന്തിച്ചു.
80
He put on his coat and entered the stables where his mare stood. He thought about oats, about hay, about the weather. He could not think about his son when he was alone.
அவன் தனது மேலங்கியை அணிந்துகொண்டு, தனது குதிரை நிற்கும் தொழுவத்திற்குச்சென்றான். அவன் ஓட்ஸ், வைக்கோல், வானிலை பற்றியெல்லாம் இப்போ சிந்தித்தான். தனிமையில் இருக்கும் போது மகனைப்பற்றி சிந்திக்க துணியவில்லை.
അവൻ മേലങ്കി ധരിച്ച് കുതിര നിൽക്കുന്ന തൊഴുത്തിലേക്ക് പോയി. അയാൾ ഓട്സിനെക്കുറിച്ചും പുല്ലിനെക്കുറിച്ചും കാലാവസ്ഥയെക്കുറിച്ചും ചിന്തിച്ചു. ഒറ്റയ്ക്കായിരിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മകനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പോലും ഞാൻ ധൈര്യപ്പെടാറില്ല.
81
Talking about him with someone was possible. But thinking of and picturing him is an insufferable anguish.
அவன் யாரிடமாவது மகனைப்பற்றி பேச முடியும். ஆனால் அவனைப்பற்றி யோசிப்பது அல்லது அவனது முகத்தை கற்பனை செய்வது கூட சகிப்புத்தன்மை இல்லாமல் தாங்க முடியாத வேதனையாக இருந்தது.
അദ്ദേഹത്തിന് തന്റെ മകനെക്കുറിച്ച് ആരോടും സംസാരിക്കാം. പക്ഷേ അവനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയോ അവന്റെ മുഖം സങ്കൽപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നത് പോലും അസഹനീയമായ വേദനയായിരുന്നു.
82
“Are you munching? There, munch away, munch away. Since we have not earned enough for oats, we will eat hay.” Iona asked his mare, seeing her shining eyes.
குதிரையின் பளபளப்பான கண்களைப்பார்த்து இயோனா குதிரையிடம் கேட்டான், “சப்பி சாப்பிடுகிறாயா. சரி, சாப்பிடு, சாப்பிடு. ஓட்ஸுக்கு போதுமான அளவு சம்பாதிக்காததால், எங்கள் இருவருக்கும் எப்போதும் வைக்கோல் இருக்கும்.”
കുതിരയുടെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി ഇയോൻ കുതിരയോട് ചോദിച്ചു, “നീ വയറു നിറയെ കഴിക്കുന്നുണ്ടോ? ശരി, കഴിക്കൂ, കഴിക്കൂ. ഓട്സിന് വേണ്ടത്ര വരുമാനം ലഭിക്കാത്തതിനാൽ, നമുക്ക് രണ്ടുപേർക്കും എപ്പോഴും പുല്ല് ഉണ്ടാകും.”
83
“Yes, I have grown too old to drive. My son ought to be driving, not I. He was a real cabman. He ought to have lived.”
“ஆமாம். நானும் வண்டி ஓட்ட முடியாத அளவுக்கு வயதாகிவிட்டேன். என் மகன் தான் இப்போ ஓட்ட வேண்டும், நான் அல்ல. அவன் ஒரு உண்மையான வண்டிக்காரன். அவன் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும்.”
“അതെ. എനിക്ക് വണ്ടി ഓടിക്കേണ്ട പ്രായം കഴിഞ്ഞു. ഇനി ഞാൻ വണ്ടി ഓടിക്കുന്നതല്ല, എന്റെ മകനാണ് വണ്ടി ഓടിക്കേണ്ടത്. അവൻ ശരിക്കും ഒരു ഡ്രൈവർ ആണ്. അവൻ ജീവിച്ചിരിക്കണമായിരുന്നു.”
84
Iona was silent for a while, and then he went on to say.
இயோனா கொஞ்ச நேரம் மௌனமாக இருந்துவிட்டு பேச ஆரம்பித்தான்.
ഇയോൻ കുറച്ചു നേരം മിണ്ടാതിരുന്നു, പിന്നെ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
85
“That’s how it is, old girl. Kuzma Ionitch is gone. He said goodbye to me. He went and died for no reason. How am I going to explain that to you.”
“அது அப்படித்தான் வயதான பெண்ணே. குஸ்மா லொனிச் போய்விட்டான். நான் போய் வருகிறேன் என்று சொன்னான். அவன் எந்த காரணமுமில்லாமல் இறந்து போனான். எப்படி உனக்கு புரியவைப்பது?”
അങ്ങനെയാണ്, വൃദ്ധേ. കുസ്മ ലോണിച്ച് പോയി. അവൻ പോകുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞു. ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ അവൻ മരിച്ചു. അതെങ്ങനെ ഞാൻ നിനക്ക് മനസ്സിലാക്കി തരും?”
86
“Suppose you had a little colt, and you were your mother to that little colt, and all at once, that little colt went and died. You would be sorry. Would not you?”
“உன்னிடம் ஒரு குட்டி இருக்கிறது, அதற்கு நீ தான் தாய் என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஒருநாள், அந்த குட்டி இறந்து போகிறது. உனக்கு அது கவலையாய் இருக்கும். இருக்காதா?”
“നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കുഞ്ഞുണ്ടെന്ന് കരുതുക, നിങ്ങൾ അതിന്റെ അമ്മയാണ്. ഒരു ദിവസം, ആ കുഞ്ഞ് മരിച്ചു. നിങ്ങൾ അതിനെക്കുറിച്ച് വിഷമിക്കും, അല്ലേ?”
87
The little mare was munching, listening, and breathing on her master’s hands.
அந்த சின்ன பெண்குதிரை வைக்கோலை சப்பி உண்டபடியும் எல்லாவற்றையும் கேட்டபடியும், தனது எஜமானின் கைகளில் பெருமூச்சொன்று விட்டது.
പുല്ല് തിന്നുകയും എല്ലാം കേൾക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ആ കൊച്ചു പെൺകുതിര തന്റെ യജമാനന്റെ കൈകളിൽ കിടന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു.
88
Iona was carried away with that and started telling her everything.
இயோனா உற்சாகத்தில் அந்த குதிரையிடம் முழு கதையையும் சொல்ல ஆரம்பித்தான்.
ഇയോൻ ആവേശത്തോടെ കുതിരയോട് മുഴുവൻ കഥയും പറയാൻ തുടങ്ങി.
89
Iona said everything. Everything about how his son fell ill, how he suffered, what he said before he died, how he died, how the funeral took place, how he went to the hospital to collect the dead man’s clothes.
எல்லாவற்றையும் சொன்னான். அவனது மகன் எப்படி நோய்வாய்ப்பட்டான், எப்படி அவதிப்பட்டான், இறப்பதற்கு முன் என்ன சொன்னான், எப்படி இறந்தான், இறுதிச்சடங்கு எவ்வாறு நடந்தது, இறந்தவனின் ஆடைகளை எடுக்க எப்படி மருத்துவமனைக்குச்சென்றது எல்லாவற்றையும் அவன் சொன்னான்.
അവൻ എല്ലാം പറഞ്ഞു. മകന് എങ്ങനെ അസുഖം വന്നു, അവൻ അനുഭവിച്ച കഷ്ടപ്പാടുകൾ, മരിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ, അവൻ മരിച്ച കാര്യങ്ങൾ, ശവസംസ്കാരം എങ്ങനെ നടത്തി, മരിച്ച മകന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ എടുക്കാൻ ആശുപത്രിയിൽ പോയ കാര്യങ്ങൾ എന്നിവയെല്ലാം അവൻ പറഞ്ഞു.
