Once upon a time, in an old house, there were many rats living in the attic, and inside many holes in the walls.
முன்னொரு காலத்தில், ஒரு பழைய வீட்டில், பல எலிகள் அவ்வீட்டின் பரணிலும், சுவர்களில் உள்ள பல துவாரங்களுக்குள்ளும் வாழ்ந்து வந்தன.
പണ്ട് പണ്ടൊരു കാലത്ത്, ഒരു പഴയ വീട്ടിൽ, വീടിന്റെ മേൽക്കൂരയിലും, ഭിത്തിയിലെ പല കുഴികളിലും ധാരാളം എലികൾ താമസിച്ചിരുന്നു.
1
They gathered all the food they got from here and there, shared it amongst them and lived happily.
அவைகள் அங்கேயிருந்தும் இங்கேயிருந்தும் கிடைக்கும் உணவையெல்லாம் கொணர்ந்து தங்களுக்குள் பகிர்ந்துண்டு மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்துகொண்டிருந்தன.
ആ എലികളെല്ലാം അവിടെനിന്നും ഇവിടെനിന്നും കിട്ടുന്ന ഭക്ഷണമെല്ലാം പങ്കിട്ട് സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുകയായിരുന്നു.
2
One morning, when all the rats were happily living in the house, a stray cat from nowhere entered that house.
அப்படி அனைத்து எலிகளும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்போது ஒரு நாள், எங்கிருந்தோ ஒரு பூனை அந்த வீட்டிற்குள் எதிர்பாராத விதமாக வந்து சேர்ந்தது.
ഒരു ദിവസം എലികളെല്ലാം സന്തോഷിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ, അപ്രതീക്ഷിതമായി എവിടെ നിന്നോ ഒരു പൂച്ച വീട്ടിലേക്ക് വന്നു.
3
The family warmly welcomed the cat into their home and allowed it to stay.
அந்த வீட்டில் உள்ளவர்களும் பூனையை தங்கள் வீட்டிற்கு அன்புடன் வரவேற்று தங்க அனுமதித்தனர்.
വീട്ടുകാർ പൂച്ചയെ സ്നേഹപൂർവ്വം തങ്ങളുടെ വീട്ടിലേക്ക് സ്വാഗതം ചെയ്യുകയും താമസിക്കാൻ അനുവദിക്കുകയും ചെയ്തു.
4
Seeing rats running here and there in the house, the cat thought: “Oh! food everywhere,” and decided to live at the house permanently.
வீட்டில் அங்கும் இங்கும் எலிகள் ஓடித்திரிவதைக்கண்டதும், அந்த பூனை “ஆஹா! எங்கும் உணவு,” என்று நினைத்துவிட்டு, நிரந்தரமாக அவ்வீட்டிலேயே வாழ தீர்மானித்தது.
വീട്ടിൽ എലികൾ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടുന്നത് കണ്ട പൂച്ച: “ഓ! എല്ലായിടത്തും ഭക്ഷണം,” എന്ന് കരുതി, ആ വീട്ടിൽ സ്ഥിരമായി താമസിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
5
It roamed the house day and night without making noise and caused many problems.
அது இரவென்றோ பகலென்றோ பாராமல் சத்தமின்றி நடந்து தனது கையில் அகப்பட்ட எலிகளுக்கெல்லாம் தொல்லை கொடுத்தது.
രാത്രിയും പകലും ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ വീടിനുള്ളിൽ കറങ്ങിനടന്ന് പൂച്ച ഏറെ പ്രശ്നങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നു.
6
Seeing the cat’s troubles increasing, all the rats gathered outside the house one day in a corner unknown to the cat and discussed what to do.
பூனையின் தொல்லைகள் அதிகரிப்பதைக்கண்ட, எலிகள் அனைத்தும் ஒரு நாள் கூடி என்ன செய்வது என்று விவாதித்தன.
പൂച്ചയുടെ ശല്യം കൂടുന്നത് കണ്ട് എലികളെല്ലാം ഒരു ദിവസം കൂടിയിരുന്ന് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് ചർച്ച ചെയ്തു.
7
All that day and night, all the rats discussed how to get rid of the cat.
அவைகள் எல்லாம் அன்று இரவு பகலாக அந்த பூனையை எப்படி இல்லாது ஒழிப்பது என்று விவாதித்தன.
അന്നു രാവും പകലും എലികളെല്ലാം പൂച്ചയെ എങ്ങനെ ഒഴിവാക്കാം എന്നാലോചിച്ചു.
8
A rat in the group said: “The cat hunts us, day or night. It needs an end.”
குழுவில் இருந்த ஒரு எலி சொன்னது: “இரவென்றோ பகலென்றோ பார்க்காமல் பூனை எங்களை வேட்டையாடுகிறது. அதற்கு ஒரு முடிவு தேவை.”
കൂട്ടത്തിലെ ഒരു എലി പറഞ്ഞു: “പൂച്ച രാവും പകലും ഞങ്ങളെ വേട്ടയാടുന്നു. അതിന് ഒരു അവസാനം വേണം.”
9
Then another rat said: “Yes. That’s right. As the cat comes without making noise, we don’t have time to run away.”
அப்போது மற்றொரு எலி சொன்னது: “ஆமாம். அது சரி தான். பூனை சத்தமில்லாமல் வருவதன் காரணமாக, நமக்கு ஓடி தப்பிக்க நேரம் இல்லாமல் போகின்றது.”
അപ്പോൾ മറ്റൊരു എലി പറഞ്ഞു: “അതെ. അത് ശരിയാണ്. പൂച്ച ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ വരുന്നതിനാൽ നമ്മൾക്ക് ഓടിപ്പോകാൻ സമയമില്ല.”
10
On hearing this, another rat said: “It would be nice if we could hear the cat coming. Then we will have time to run and hide.”
இது கேட்டதும் மற்றொரு எலி சொன்னது: “நமக்கு பூனை வரும் சத்தம் கேட்டால் நன்றாக இருக்கும். அப்போது நாங்கள் ஓடி ஒளிந்து கொள்ள எமக்கு நேரம் கிடைக்கும்.”
അതുകേട്ട് മറ്റൊരു എലി പറഞ്ഞു: “പൂച്ച വരുന്നത് കേട്ടാൽ നന്നായിരുന്നു. അപ്പോൾ നമുക്ക് ഓടി ഒളിക്കാൻ സമയമുണ്ടാകും.”
11
A small rat, cried: “He chases us all the time. Jump and catches in one go.”
ஒரு சிறிய எலி, “பூனை எப்பொழுதும் நம்மை துரத்துகிறது. குதித்து ஒரே மூச்சில் பிடிக்கிறது,” என்று அழுதது.
ഒരു ചെറിയ എലി, “അവൻ ഞങ്ങളെ എല്ലായ്പ്പോഴും വേട്ടയാടുന്നു, ചാടി ഒറ്റയടിക്ക് പിടിക്കുന്നു,” എന്ന് കരഞ്ഞു.
12
So, the rats’ discussion that day was about finding some way to know the cat was coming.
எனவே, அன்று எலிகளுடைய விவாதம் பூனை வருவதை அறிவதற்கு ஏதேனும் ஒரு வழி கண்டுபிடிப்பதிலேயே இருந்தது.
അതുകൊണ്ട് പൂച്ച വരുന്നത് അറിയാൻ എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടെത്തുന്നതിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു അന്നത്തെ എലികളുടെ ചർച്ച.
13
All rats made multiple comments.
எல்லா எலிகளும் பல கருத்துக்களை தெரிவித்தன.
എല്ലാ എലികളും ഒന്നിലധികം അഭിപ്രായങ്ങൾ പറഞ്ഞു.
14
Then, a little rat in the crowd said: “We will put a bell on the neck of the cat. Then, whenever the cat comes, the bell will be heard. Then we can run and hide.”
அப்போது, கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு சிறிய எலி சொன்னது: “நாங்கள் பூனையின் கழுத்திலே ஒரு மணி கட்டினால், பூனை வரும்போதெல்லாம் மணி சத்தம் கேட்கும். நாங்கள் ஓடி ஒளிந்து கொள்ளலாம்.”
അപ്പോൾ, കൂട്ടത്തിൽ ഒരു ചെറിയ എലി പറഞ്ഞു: “നമ്മൾക്ക് പൂച്ചയുടെ കഴുത്തിൽ ഒരു മണി ഇടാം. പിന്നെ എപ്പോൾ പൂച്ച വന്നാലും മണി മുഴങ്ങും. അപ്പോൾ നമുക്ക് ഓടി ഒളിക്കാം.”
15
All the rats liked and supported this idea. Then their discussion turned to how to bell the cat.
இந்தக்கருத்தை எல்லா எலிகளும் விரும்பி ஆதரித்தன. பின்னர் அவைகளின் விவாதம் பூனைக்கு எப்படி மணி கட்டுவது என்பதே.
എല്ലാ എലികളും ഈ ആശയം ഇഷ്ടപ്പെടുകയും പിന്തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ അവരുടെ ചർച്ച പൂച്ചയ്ക്ക് എങ്ങനെ മണികെട്ടും എന്നതിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.
16
Then, a rat in the crowd said: “The cat always sleeps after eating a lot in the afternoon. We can go and bell the cat at that time.”
அப்போது கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு எலி சொன்னது: “எப்பொழுதும் மதியம் வயிறு நிறைய சாப்பிட்டுவிட்டு பூனை தூங்கும். நாங்கள் அந்த நேரம் போய் மணியை கட்டலாம்.”
അപ്പോൾ, കൂട്ടത്തിൽ ഒരു എലി പറഞ്ഞു: “പൂച്ച എപ്പോഴും ഉച്ചയ്ക്ക് ധാരാളം കഴിച്ചിട്ടാണ് ഉറങ്ങുന്നത്. ആ സമയത്ത് നമുക്ക് പോയി പൂച്ചയ്ക്ക് മണികെട്ടാം.”
17
As usual, all the rats liked and supported this idea, too.
வழமைபோல, இந்தக்கருத்தையும் எல்லா எலிகளும் விரும்பி ஆதரித்தன.
പതിവുപോലെ എല്ലാ എലികൾക്കും ഈ ആശയം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ഈ ആശയത്തെ പിന്തുണക്കുകയും ചെയ്തു.
18
It was then that the old rat in the group asked everyone: “It is an excellent idea to bell a cat. But, who bells the cat?”
அப்போதுதான் அந்தக்குழுவில் இருந்த வயதான எலியொன்று எல்லா எலிகளிடமும் கேட்டது: “பூனைக்கு மணி கட்டுவது மிகவும் நல்ல விடயம். ஆனால் யார் கட்டுவது?”
അപ്പോഴാണ് കൂട്ടത്തിലെ പ്രായമായ എലി എല്ലാവരോടും ചോദിച്ചത്: “പൂച്ചയ്ക്ക് മണികെട്ടുന്നത് നല്ല ആശയമാണ്. പക്ഷേ, ആരാണ് പൂച്ചയ്ക്ക് മണികെട്ടുന്നത്?”
19
Hearing this, they looked at each other: “Who will bell the cat? Who will bell the cat?”
இதைக்கேட்டதும் எல்லா எலிகளும் ஒன்றையொன்று பார்த்து கேட்டன: “பூனைக்கு மணி கட்டுவது யார்? பூனைக்கு மணி கட்டுவது யார்?”.
ഇത് കേട്ട് അവർ പരസ്പരം നോക്കി പറഞ്ഞു: “പൂച്ചയ്ക്ക് ആരാണ് മണികെട്ടുക? പൂച്ചയ്ക്ക് ആരാണ് മണികെട്ടുക?”
20
That question went unanswered. All the rats grumbled to each other. No one was ready for it.
அந்தக்கேள்விக்கு விடை கிடைக்கவில்லை. எல்லா எலிகளும் முணுமுணுத்தன. அதற்கு யாரும் தயாராக இல்லை.
ആ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം കിട്ടാതെ പോയി. എലികളെല്ലാം പരസ്പരം പിറുപിറുത്തു. ആരും അതിന് തയ്യാറായില്ല.
21
The little rat who gave the idea was not ready to bell the cat either.
யோசனை கொடுத்த குட்டி எலியும் பூனைக்கு மணிகட்ட தயாராக இல்லை.
ആശയം തന്ന കൊച്ചു എലിയും പൂച്ചയ്ക്കു മണി കെട്ടാൻ തയ്യാറായില്ല.
22
With this, all the rats quietly left the place with the question of who was going to bell the cat.
இதனால் பூனைக்கு மணி கட்டுவது யார் என்ற கேள்வியுடன் எல்லா எலிகளும் மெல்ல சத்தமின்றி அவ்விடத்தை விட்டு நழுவிப்போயின.
ഇതോടെ പൂച്ചയ്ക്ക് ആരാണ് മണികെട്ടാൻ പോകുന്നത് എന്ന ചോദ്യവുമായി എലികളെല്ലാം നിശബ്ദമായി സ്ഥലം വിട്ടു.
23
Until now, we have never heard that there was one rat who did bell the cat.
இன்றுவரை, ஒரு எலி பூனைக்கு மணி கட்டிவிட்டது என்று யாரும் கேள்விப்பட்டதே இல்லை.
ഇതുവരെ, പൂച്ചയ്ക്ക് മണികെട്ടിയ ഒരു എലി ഉണ്ടെന്ന് നമ്മൾ എവിടെയും കേട്ടിട്ടില്ല.
24
The cat, which was their problem, stayed there forever.
எலிகளின் பிரச்சனையாக இருந்த பூனையும் நிரந்தரமாக அங்கேயே தங்கி விட்டது.
അവരുടെ പ്രശ്നമായിരുന്ന പൂച്ച എന്നെന്നേക്കുമായി അവിടെ തങ്ങി.
25
The story means many solutions are more manageable in words than in action.
இந்த கதையின் அர்த்தம், பல முடிவுகள் பேசுவதற்கு இலகுவாக இருந்தாலும் செயலில் இலகுவானதல்ல.
ഈ കഥ അർത്ഥമാക്കുന്നത് പല പരിഹാരങ്ങളും പ്രവൃത്തിയിലേക്കാൾ വാക്കുകളിൽ കൈകാര്യം ചെയ്യാവുന്നവയാണ്.
