Once upon a time, in a forest, there were two friends, a tortoise and a hare.
முன்னொரு காலத்தில், ஒரு காட்டில், ஒரு ஆமையும் ஒரு முயலும் நண்பர்களாக இருந்தனர்.
പണ്ട് പണ്ടൊരു കാലത്ത്, ഒരു കാട്ടിൽ, ഒരു ആമയും ഒരു മുയലും കൂട്ടുകാരായിരുന്നു.
1
The tortoise could only move very slowly. But the hare could move very fast. Therefore, it was customary for the tortoise to make fun of the slow pace of the tortoise.
ஆமையினால் மிக மெதுவாக மட்டுமே நகர முடியும். ஆனால் முயல் மிக வேகமாக நகரும். ஆமையின் இந்த மெதுவான வேகத்தை முயல் கேலி செய்வது வழக்கம்.
ആമയ്ക്ക് വളരെ പതുക്കെ മാത്രമേ സഞ്ചരിക്കാൻ കഴിയും. പക്ഷേ, മുയലിന് വളരെ വേഗത്തിൽ സഞ്ചരിക്കാൻ കഴിയും. അതുകൊണ്ട് തന്നെ, ആമയുടെ വേഗത കുറവിനെ മുയൽ കളിയാക്കുന്നത് പതിവായിരുന്നു.
2
One day, when all the animals in the forest were gathered, the hare wanted to tease the tortoise and asked, “Friend, how about we race?”
ஒரு நாள், காட்டில் உள்ள அனைத்து விலங்குகளும் ஓரிடத்தில் கூடியிருந்தபோது, முயல் ஆமையை கிண்டல் செய்ய விரும்பி, “நண்பா, நமக்குள் ஒரு ஓட்டப்பந்தயம் வைத்தால் எப்படி இருக்கும்?” என்று கேட்டது.
ഒരു ദിവസം, കാട്ടിലെ എല്ലാ മൃഗങ്ങളും ഒരിടത്ത് ഒത്തുകൂടിയപ്പോൾ, മുയൽ ആമയെ കളിയാക്കാൻ ശ്രെമിച്ചു, “സുഹൃത്തേ, നമുക്ക് ഒരു ഓട്ടമത്സരം നടത്തിയാലോ?” എന്ന് ചോദിച്ചു.
3
Even though the tortoise realised that the hare was asking this to make fun of him, he said: “Of course I am ready. Let’s race.”
முயல் தன்னை கேலி செய்வதற்காகத்தான் இதைக்கேட்பதை ஆமை உணர்ந்தாலும், “நிச்சயமாக நான் தயாராக இருக்கிறேன். ஒரு பந்தயம் நடத்துவோம்” என்றது.
മുയൽ തന്നെ കളിയാക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ചോദിച്ചതെന്ന് ആമയ്ക്ക് മനസ്സിലായെങ്കിലും, ആമ പറഞ്ഞു: “തീർച്ചയായും ഞാൻ തയ്യാറാണ്. നമുക്ക് ഒരു ഓട്ടമത്സരം നടത്താം.”
4
This answer shocked the hare, who thought the tortoise would reject it.
இந்தப்பதில் முயலை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. ஆமை அதை நிராகரித்துவிடும் என்று நினைத்தது.
ഈ ഉത്തരം മുയലിനെ ഞെട്ടിച്ചു, ആമ അത് നിരസിക്കുമെന്ന് കരുതി.
5
The other animals were also surprised. They told the tortoise: “You can never run with the hare and win. So don’t just compete.”
மற்ற விலங்குகளும் ஆச்சரியப்பட்டன. அவை ஆமையிடம், “நீ ஒருபோதும் முயலுடன் ஓடி வெற்றி பெற முடியாது. அதனால் போட்டியிடாதே!” என்றன.
മറ്റ് മൃഗങ്ങളും അത്ഭുതപ്പെട്ടു. അവർ ആമയോട് പറഞ്ഞു: “നിനക്ക് ഒരിക്കലും മുയലിനൊപ്പം ഓടി ജയിക്കാൻ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ട് വെറുതെ മത്സരിക്കരുത്.”
6
But the tortoise was not ready to back down. It decided to run the race.
ஆனால், ஆமை பின்வாங்கத்தயாராக இல்லை. பந்தயத்தில் ஓடுவதற்கு முடிவு செய்தது.
പക്ഷേ, ആമ പിന്മാറാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. ഓട്ടത്തിൽ പങ്കെടുക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
7
When the bell rang to start the race, the hare started running very fast.
பந்தயத்தைத்தொடங்க மணி அடித்ததும், முயல் மிக வேகமாக ஓடத்தொடங்கியது.
മത്സരം തുടങ്ങേണ്ട മണി മുഴങ്ങിയപ്പോൾ, മുയൽ വളരെ വേഗത്തിൽ ഓടാൻ തുടങ്ങി.
8
The tortoise started crawling as fast as he could. When the hare had run about halfway, he felt exhausted.
ஆமை தன்னால் முடிந்தவரை வேகமாக ஊர்ந்து செல்லத்தொடங்கியது. முயல் பாதி தூரம் ஓடியபோது மிகவும் சோர்வை உணர்ந்தது.
ആമ കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തിൽ ഇഴയാൻ തുടങ്ങി. ഓടി പകുതി ദൂരം എത്തിയപ്പോൾ മുയലിന് വളരെ ക്ഷീണം തോന്നി.
9
The hare looked back. The turtle was nowhere to be seen. Then he thought: ‘Anyway, it would take a long time for the turtle to crawl here. Let’s sit under a tree for a while and rest a little before we go.’ Saying that the hare sat down under a nearby tree. But due to fatigue, he fell asleep.
முயல் ஒரு இடத்தில் ஓட்டத்தை நிறுத்தி திரும்பிப்பார்த்தபோது, ஆமை எங்கும் காணப்படவில்லை. பிறகு, ‘எப்படியும், ஆமை இங்கே வந்து சேர நீண்ட நேரம் ஆகும். நாம் சிறிது நேரம் ஒரு மரத்தடியில் உட்கார்ந்து ஓய்வெடுப்போம்.’ என்று நினைத்துவிட்டு அருகிலுள்ள மரத்தடியில் அமர்ந்து தூங்கிவிட்டது.
മുയൽ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആമയെ എവിടെയും കാണാനില്ല. പിന്നെ, ‘എന്തായാലും, ആമ ഇവിടെ ഇഴഞ്ഞു എത്താൻ വളരെ സമയമെടുക്കും. എങ്കിൽ ഒരു മരത്തിനടിയിൽ കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു അൽപ്പം വിശ്രമിക്കാം.’ എന്ന് മുയൽ ചിന്തിച്ചകൊണ്ട് അടുത്തുള്ള ഒരു മരത്തിനടിയിൽ ഇരുന്നു ഉറങ്ങിപ്പോയി.
10
At this time, the tortoise, who was crawling along, saw the hare sleeping. Yet, regardless of the hare, it continued towards its goal.
இந்த நேரத்தில், ஊர்ந்து சென்று கொண்டிருந்த ஆமை, முயல் தூங்கிக்கொண்டிருப்பதைக்கண்டது. ஆனாலும், முயலைப்பொருட்படுத்தாமல், அது தனது இலக்கை நோக்கி தொடர்ந்தது.
ഈ സമയത്ത്, ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുകയായിരുന്ന ആമ, മുയൽ ഉറങ്ങുന്നത് കണ്ടു. എന്നിട്ടും, ആമ മുയലിനെ ക്ഷീണം വകവയ്ക്കാതെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തേക്ക് പോയി.
11
After a while, the hare woke up and looked around. The tortoise was nowhere to be seen. Thinking the tortoise had not reached here, the hare started running again. When the hare reached his destination, he was shocked by the sight he saw there.
சிறிது நேரம் கழித்து, முயல் விழித்தெழுந்து சுற்றிப்பார்த்தது. ஆமையை எங்கும் காணவில்லை. ஆமை இங்கு இன்னும் வந்து சேரவில்லை என்று நினைத்த முயல் மீண்டும் ஓடத்தொடங்கியது. முயல் தனது இலக்கை அடைந்தபோது அங்கு கண்ட காட்சியால் அதிர்ச்சியடைந்தது.
കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, മുയൽ ഉണർന്നു ചുറ്റും നോക്കി. ആമയെ എവിടെയും കാണാനില്ലായിരുന്നു. ആമ ഇവിടെ ഇതുവരെ എത്തിയിട്ടില്ലെന്ന് കരുതി മുയൽ വീണ്ടും ഓടാൻ തുടങ്ങി. മുയൽ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്ത് എത്തിയപ്പോൾ, അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച അവനെ ഞെട്ടിച്ചു.
12
The tortoise had arrived here before the hare. Seeing this, the hare lowered his head in shame.
தான் இங்கு வந்து சேர்வதற்கு முன்பே ஆமை இங்கு வந்து சேர்ந்ததை பார்த்த முயல், வெட்கப்பட்டு தலை குனிந்தது.
താൻ ഇവിടെ എത്തുന്നതിനു മുൻപ് ആമ എത്തിയെന്ന് കണ്ട മുയൽ, ലജ്ജയോടെ തല കുനിച്ചു.
13
The tortoise went to his friend and said: “Let’s not make fun of anyone. Each of us has our own talents. We should be able to recognise them. You have the ability to run fast. Similarly, I have the ability to live on land and in water.”
ஆமை இப்பொழுது முயலிடம் சொன்னது: “யாரையும் குறைத்து மதிப்பிடவேண்டாம். நம் ஒவ்வொருவருக்கும் பல திறமைகள் உள்ளன. நாம் அவற்றை அடையாளம் காண வேண்டும். உங்களுக்கு வேகமாக ஓடும் திறன் உள்ளது. அதேபோல், எனக்கு நிலத்திலும் நீரிலும் வாழும் திறன் உள்ளது.”
ആമ ഇപ്പോൾ മുയലിനോട് പറഞ്ഞു: “ഒരിക്കലും ആരെയും വിലകുറച്ച് കാണരുത്. നമുക്ക് ഓരോരുത്തർക്കും നിരവധി കഴിവുകളുണ്ട്. നമ്മൾ അവയെ തിരിച്ചറിയണം. നിനക്ക് വേഗത്തിൽ ഓടാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. അതുപോലെ, കരയിലും വെള്ളത്തിലും ജീവിക്കാനുള്ള കഴിവ് എനിക്കുണ്ട്.”
14
Upon hearing this, the hare realised his mistake and apologised to the tortoise.
இதைக்கேட்டதும் முயல் தன் தவறை உணர்ந்து, ஆமையிடம் மன்னிப்பு கேட்டது.
ഇത് കേട്ടപ്പോൾ മുയലിന് തന്റെ തെറ്റ് മനസ്സിലായി, ആമയോട് ക്ഷമ ചോദിച്ചു.
15
And then they lived in that forest as good friends forever.
பின்னர், அவர்கள் இருவரும் அந்தக்காட்டில் என்றென்றும் நல்ல நண்பர்களாக வாழ்ந்தனர்.
പിന്നെ, അവർ രണ്ടുപേരും ആ കാട്ടിൽ എന്നേക്കും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായി ജീവിച്ചു.
16
The meaning of this story is that we should not underestimate anybody.
இந்தக்கதையின் அர்த்தம் என்னவென்றால், நாம் யாரையும் குறைத்து மதிப்பிடக்கூடாது.
ഈ കഥയുടെ അർത്ഥം നമ്മൾ ആരെയും വിലകുറച്ച് കാണരുത് എന്നാണ്.
