 |
|
|
അതൊരു വലിയ നഗരമാണ്. എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ നഗരം പൂർണ്ണമായി ഉണരുന്നതിനുമുമ്പ്, ഞാൻ എന്റെ താവളത്തിൽ എത്തും. 1 |
സൂര്യൻ ഇനിയും ഉദിച്ചിട്ടില്ലായിരിക്കാം, തെരുവുകൾ ഇപ്പോഴും മഞ്ഞു കൊണ്ട് നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു, വരാനിരിക്കുന്ന ദിവസത്തിന്റെ വാഗ്ദാനത്താൽ വായു ശാന്തവും മൂർച്ചയുള്ളതുമാണ്. എന്റെ യന്തിരത്തിന്റെ മൂളൽ മാത്രമാണ് നിശബ്ദതയെ ഭേദിക്കുന്ന ഒരേയൊരു ശബ്ദം. 2 |
എന്റെ ജോലി ലളിതമാണെന്ന് തോന്നാം, പക്ഷേ അതാണ് തോന്നുന്നു. ഞാൻ തെരുവുകൾ വൃത്തിയാക്കുന്നു, നടപ്പാതകൾ വൃത്തിയാക്കുന്നു, തിരക്കേറിയ ആളുകൾക്ക് നഗരം വൃത്തിയുള്ളതാണെന്ന് ഉറപ്പാക്കുന്നു. 3 |
പക്ഷേ എനിക്ക് തോന്നുന്നതിലും വലിയ കാര്യങ്ങളുണ്ട്. 4 |
തെരുവുകളിലൂടെയും നടപ്പാതകളിലൂടെയും ഒരു യന്ത്രം തള്ളിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ഒരു സാധാരണ മാലിന്യ ശേഖരണക്കാരനല്ല ഞാൻ. ഞാൻ നടക്കുന്ന ഓരോ തെരുവിനും ഒരു താളമുണ്ട്. ഓരോ മുക്കിലും പിന്നിലും ഒരു കഥയുണ്ട്. ഓരോ മാലിന്യത്തിലും ഒരു സന്ദേശമുണ്ട്. ഇതെല്ലാം അറിയാനുള്ള കഴിവും എനിക്കുണ്ട്. 5 |
വഴിയരികിലൂടെ തൂപ്പുകാരനായി നയിക്കുമ്പോൾ, നഗരത്തിന്റെ മർമ്മരങ്ങൾ ഞാൻ കേൾക്കുന്നു. വായുവിൽ പിടിക്കപ്പെട്ട കടലാസ് കഷ്ണങ്ങളുടെ ചിരി വൈവിധ്യപൂർണ്ണമാണ്. റോഡരികിൽ തുള്ളുന്ന പഴയ ടിന്നുകളുടെ ഞരക്കങ്ങൾ പലവിധമാണ്. ഇന്നലെ വീണ ഉണങ്ങിയ ഇലകളുടെ മുകളിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, അവയുടെ വ്യത്യസ്തമായ ഘടന ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഓരോ ശബ്ദത്തിനും ഒരു അർത്ഥമുണ്ട്. 6 |
എന്റെ ചൂലിന്റെ ശബ്ദം നഗരത്തിന് ഒരു താരാട്ടുപാട്ട് പോലെ തോന്നുന്നു, ആ താരാട്ടുപാട്ട് വീണ്ടും ഉന്മേഷഭരിതമാക്കാനുള്ള ഒരു മാർഗം. 7 |
എനിക്ക് നൽകിയ വഴി നഗരമധ്യത്തിലുള്ള ഒരു മാർക്കറ്റിലൂടെയാണ് എന്നെ കൊണ്ടുപോകുന്നത്. കച്ചവടക്കാർ അവിടെ അവരുടെ സ്റ്റാളുകൾ സ്ഥാപിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, അടുത്തുള്ള ചായക്കടയിൽ നിന്നുള്ള പുതുതായി ചുട്ട ബ്രെഡിന്റെയും കാപ്പിയുടെയും ഗന്ധം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറയുന്നു. 8 |
എന്റെ പ്രഭാതഭക്ഷണത്തിൽ ചായക്കട ജീവനക്കാർ ദിവസവും തരുന്ന രണ്ട് സൗജന്യ ക്രോസന്റുകളും ഒരു സൗജന്യ കപ്പുച്ചിനോയും ഉൾപ്പെടുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, അവ വാങ്ങുന്നത് എനിക്ക് ഒരു ആഡംബര ചെലവാണ്. കൂടാതെ, അവരിൽ നിന്നുള്ള നിരവധി പുഞ്ചിരികളും ചെറിയ സംഭാഷണങ്ങളും എന്റെ ദിവസത്തെ പ്രകാശപൂരിതമാക്കുന്നു. 9 |
ഞാൻ ഇവിടെ എത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ മുന്നോട്ട് പോകുന്നത് മനഃപൂർവ്വം വൈകിപ്പിക്കുന്നു. വിൽപ്പനക്കാർ ദിവസം ആരംഭിക്കുമ്പോൾ അവരുമായി സംസാരിക്കേണ്ടത് എനിക്ക് അത്യാവശ്യമാണ്, അല്ലാത്തപക്ഷം, എപ്പോഴും സംസാരിക്കാൻ ആരുമുണ്ടാകില്ല. ഇവിടെ എന്റെ ഒരേയൊരു കുടുംബം ചുറ്റുമുള്ള ആളുകൾ മാത്രമാണ്. 10 |
അവിടെ മനോഹരമായ ഒരു പാർക്കുണ്ട്. ഭംഗിയായി ക്രമീകരിച്ച ബെഞ്ചുകൾ, മരങ്ങൾ, പുൽത്തകിടികൾ, നടപ്പാതകൾ എന്നിവയുള്ള ഒരു ഉദാനം. എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ ഞാൻ ഇവിടെ വരുമ്പോൾ, തലേദിവസം രാത്രി അവിടെ വന്നവരുടെ ഭക്ഷണ അവശിഷ്ടങ്ങൾ തടസ്സമില്ലാതെ തറയിൽ ചിതറിക്കിടക്കുന്നത് ഞാൻ കാണുന്നു: പലതരം ഗ്ലാസ് കുപ്പികൾ, ചിലത് തകർന്നതും ചിലത് കേടുകൂടാത്തതും. പലതരം പ്ലാസ്റ്റിക് കുപ്പികൾ. ചിലത് തളർന്നുപോയി, ചിലത് തളർന്നുപോയി. പലതരം ഭക്ഷണപ്പൊതികൾ, ചിലത് ഭക്ഷ്യയോഗ്യവും ചിലത് അല്ലാത്തതും. അവയെ കീറിമുറിച്ച കുറുക്കന്മാരുടെയും നായ്ക്കളുടെയും വരവിന്റെ അടയാളങ്ങളുമായി. നാപ്കിനുകൾ. ഉപയോഗിച്ച നിർദ്ദേശങ്ങൾ. പ്ലാസ്റ്റിക് ബാഗുകൾ. ഈ പാർക്ക് അഴുക്കുചാലിന്റെ മുകൾത്തട്ടാണ്. 11 |
ഞാൻ എല്ലാം ക്രമീകരിക്കുകയും പൂർത്തിയാക്കുന്ന ഓരോ ചെറിയ ജോലിയിലും സംതൃപ്തനാകുകയും ചെയ്യുന്നു. 12 |
ഇവിടെ ചില ഇടവഴികളും ഉണ്ട്. രണ്ട് കെട്ടിടങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ഇടുങ്ങിയതും മറന്നുപോയതുമായ ഒരു പ്രദേശം. ഉച്ചയ്ക്ക് പോലും നിഴലുകൾ തങ്ങിനിൽക്കുന്ന ഒരു പ്രദേശം. 13 |
ഇവിടുത്തെ നടപ്പാതകൾ നിരപ്പല്ലാത്തതും, വിള്ളലുകളുള്ളതും, പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ തന്നെ മാലിന്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞതുമാണ്. ഇതാണ് സിറ്റി കൗൺസിൽ ആദ്യം നോക്കേണ്ട സ്ഥലം. പക്ഷേ സിറ്റി കൗൺസിൽ അവസാനമായി നോക്കുന്ന സ്ഥലമാണിത്. 14 |
ആ ഇടവഴി എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം: ചുമരിലെ ഓരോ വിള്ളലും, ഓരോ ചുവർചിത്രവും, അവിടെ അവസാനിക്കുന്ന ഓരോ മാലിന്യക്കഷണവും. 15 |
വായിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് എറിയപ്പെടുന്ന വസ്തുക്കളും വയറ്റിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് എറിയപ്പെടുന്ന വസ്തുക്കളും ഇവിടെയും അവിടെയും ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. ആവശ്യാനുസരണം ശേഖരിച്ച പല വസ്തുക്കളും ഇനി ആവശ്യമില്ലാത്തതിനുശേഷം വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്ന സ്ഥലം കൂടിയാണിത്. പോലീസ് കാണാതെ കാമം ലേലം ചെയ്യുന്ന സ്ഥലം കൂടിയാണിത്. പണത്തിന്റെയും ലൈംഗികതയുടെയും ആവശ്യകത അർദ്ധരാത്രിയിൽ കണ്ടുമുട്ടുന്ന സ്ഥലം കൂടിയാണിത്. ജോലി കഴിഞ്ഞ് അവർ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന നിരവധി പ്ലാസ്റ്റിക് കോണ്ടം അതിനുള്ള തെളിവാണ്. ഈ ദുർഗന്ധത്തിൽ അവർക്ക് എങ്ങനെ ഇത്ര ഭംഗിയായി ഇരിക്കാൻ കഴിയും? 16 |
എന്നിരുന്നാലും, ആ ഇടവഴിയിലെ എന്തോ ഒന്ന് എന്നെ ആകർഷിക്കുന്നു: പുറത്തെ ക്രമീകൃതമായ ലോകത്തിനെതിരെ സമാധാനം ഉണർത്തുന്ന ഒരു തോന്നൽ. 17 |
എത്ര ദുർഗന്ധം നിറഞ്ഞ സ്ഥലമായാലും, അത് ഒരാൾക്ക് സ്വർഗ്ഗമാണ്. ഈ പരുക്കൻ ചുവരുകളിൽ, വിവിധ നിറങ്ങളോടും നെടുവീർപ്പുകളോടും കൂടിയ ചുവർച്ചിത്രങ്ങളിലേക്ക് തങ്ങളുടെ ചിന്തകളും ആശങ്കകളും പ്രതീക്ഷകളും പകരുന്നവർ ധാരാളം പേരുണ്ട്. എല്ലാ ദിവസവും ഒരു നിറമാണ്. ഒരാൾ അവരുടെ ഹൃദയത്തിലുള്ളത് മാന്തികുഴിയുണ്ടാക്കുന്നു, മറ്റൊരാൾ വന്ന് അതിൽ സ്വന്തം മുദ്രകൾ പതിപ്പിക്കുന്നു. ആരും തങ്ങളുടേതാണെന്ന് അവകാശപ്പെടാത്ത ക്യാൻവാസുകളാണ് ആ ചുവരുകൾ. 18 |
കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്, ആ ഇടവഴിയിലെ ചുമരുകളിൽ ഒന്നിൽ, കൈകൊണ്ട് വരച്ച ഒരു പൂർണ്ണ വലിപ്പത്തിലുള്ള ചുവർചിത്രം ഞാൻ കണ്ടു. ബലൂണുകൾ പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു യുവതിയുടെ ലളിതമായ ഒരു ചിത്രമാണിത്. അവൾ ബലൂണുകൾ പിടിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, അവളുടെ മുഖത്ത് സന്തോഷത്തിന്റെ ഒരു ലക്ഷണവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഒരു നേരിയ പുഞ്ചിരി പോലും. 19 |
ഞാൻ കൂട്ടുന്നത് നിർത്തി മാപ്പിൽ നോക്കി. അതിൽ വലിയ കാര്യമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു, പക്ഷേ അതൊരു വാർത്തയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഏതോ ഒരു സ്ത്രീ തന്റെ മുൻകാല ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം മറ്റുള്ളവർക്ക് കാണാനും മനസ്സിലാക്കാനും വേണ്ടി ഉപേക്ഷിച്ചതുപോലെ. 20 |
ഇനി, ഇരുട്ടിൽ ഒരു മാസ്റ്റർപീസ് വരച്ച് അപ്രത്യക്ഷനായ ചിത്രകാരനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. 21 |
എനിക്ക് മനസിലാകുന്നു. ഞാൻ കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ തൂത്തുവാരുക മാത്രമല്ല ചെയ്തത്. അജ്ഞാത മുഖങ്ങളുടെ നിരവധി അനുഭവങ്ങളും മറന്നുപോയ നിമിഷങ്ങളും ശ്വസിക്കാൻ ഞാൻ നഗരത്തിന് ഇടം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. 22 |
ഓരോ തെരുവും, ഓരോ മൂലയും, ഓരോ ഇടവഴിയും ഒരു ക്യാൻവാസാണ്, തെരുവ് തൂപ്പുകാരനായ ഞാൻ, നിഴലുകളിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കഥകളുടെ കലാകാരനും സംരക്ഷകനുമാണ്. 23 |
സൂര്യൻ അസ്തമിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും നഗരം വിശ്രമിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, ഞാനും എന്റെ താവളത്തിലേക്ക് മടങ്ങും. 24 |
അതെ. ഞാൻ വെറുമൊരു തെരുവ് തൂപ്പുകാരനല്ല, ഈ യന്തിരവും ചൂലും തള്ളിക്കൊണ്ട് എല്ലാ ദിവസവും പുതിയൊരു ദിവസമാക്കാൻ അവസരം ലഭിച്ച ഒരു വ്യക്തിയായിട്ടാണ് ഞാൻ എന്നെ കണക്കാക്കുന്നത്. 25 ★ |
 |
